Οι εντολές του ελληνικού λαού δεν ήταν διερευνητικές…

Διερευνητικές εντολές ήταν και… πάνε για τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς οι οποίοι όπως τις έλαβαν, τις επέστρεψαν και πλέον οδεύουμε ολοταχώς για τις εκλογές της 25ης Ιουνίου όπου η Νέα Δημοκρατία όχι απλά «φλερτάρει» με την αυτοδυναμία αλλά θα μιλάμε για μια τεράστια έκπληξη αν τελικά δεν την πάρει.Ωστόσο, μιας και μέχρι την επόμενη φορά που θα στηθούν οι κάλπες υπάρχει ακόμα χρόνος και χώρος για να χυθεί ακόμα αρκετό μελάνι, τώρα που «έκατσε» η σκόνη από τις εκλογές της 21ης Μαΐου είναι – θεωρώ- μια καλή ευκαιρία τόσο για εμάς που είμαστε έξω από τον χορό όσο και για τους άμεσα εμπλεκόμενους να δουν καθαρά, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και να ετοιμαστούν για την επόμενη «μάχη» σε όποιο επίπεδο και αν πρόκειται να την δώσουν.

Τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, εγώ, δεν θα την χαρακτηρίσω ιστορική. Ιστορική όμως θα χαρακτηρίσω την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ελληνικός λαός την περασμένη Κυριακή προσήλθε στις κάλπες για να επιλέξει ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς κόσμους, σε δυο διαφορετικούς ανθρώπους και εν τέλει σε δυο διαφορετικές προσεγγίσεις όχι για το ποιος από τους δυο θα κάνει την καθημερινότητα του καλύτερη, αλλά για το ποιος δεν θα την κάνει χειρότερη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία κλήθηκαν να διαχειριστούν αρκετές κρίσεις, παίρνοντας για κάποιους καλό και για κάποιους άλλους κακό βαθμό. Όμως, μάλλον αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος… Κλήθηκαν, παράλληλα, να διαχειριστούν σκάνδαλα που γεννήθηκαν από τα σπλάχνα τους και φέρουν ακέραια την ευθύνη τύπου «Πάτση», υποκλοπών κ.λ.π αλλά και όσα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν την τραγωδία των Τεμπών. Κατάφεραν όμως, όχι μόνο να παραμείνουν στο τιμόνι της χώρας και να εκτινάξουν την διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ σε δυσθεώρητα επίπεδα αλλά και να πετύχουν κάτι σπάνιο για τα εκλογικά δεδομένα του τόπου μιας και έχει αποδειχθεί εξόχως σπάνιο, κυβέρνηση που ανανεώνει την θητεία της, να μπαίνει στην δεύτερη τετραετία με αυξημένο ποσοστό, έστω και αν αυτό είναι μόλις 1%.

Τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι ανάλογο ήταν το 2000 με κυβέρνηση Κώστα Σημίτη και ΠΑΣΟΚ με την υποσημείωση όμως πως ο τότε πρωθυπουργός είχε προσφύγει στις κάλπες… πριν την ώρα τους!

Και εν τέλει, παρά τα δεδομένα παράπονα που μπορεί να έχουν – και όχι αδίκως – σε αρκετές περιπτώσεις – οι Έλληνες πολίτες από την περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη και τα συνθήματα… αγάπης σε όλη τη χώρα, κέρδισε πανηγυρικά γιατί ο ίδιος λαός τελικά προτίμησε… κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι…

Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώ ότι πρέπει να είναι πολύ σκληροί στην αυτοκριτική τους και την επόμενη ημέρα να πορευτούν με… σπασμένα αυγά αν θέλουν να ανασυγκροτηθούν και στο μέλλον να επιχειρήσουν να γίνουν ξανά κόμμα εξουσίας. Αιτίες και ευθύνες για την βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και ξεκινούν από την κορυφή του παγόβουνου που βρίσκεται ο πρόεδρος και προχωρούν προς τα κάτω γι’ αυτό και στην Κουμουνδούρου πρέπει πρώτα από όλα να κοιτάξουν τον καθρέφτη και όχι να σηκώνονται στις μύτες για να δουν τι υπάρχει πίσω από αυτόν, αναζητώντας τους υπαίτιους σε άλλα κόμματα και ανθρώπους.

Άστοχοι χειρισμοί και διαδοχικά αυτογκόλ συνθέτουν το σκηνικό της καταστροφής για τον ΣΥΡΙΖΑ που πολλές φορές κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου βρέθηκε να πυροβολεί τα ίδια του τα πόδια με δηλώσεις τύπου Φωτίου και Κατρούγκαλου και συμπεριφορές τύπου Πολάκη στο πρόσφατο παρελθόν.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χαρισματικός ηγέτης, αγαπητός στους κύκλους της Αριστεράς που συχνά γίνεται αντικείμενο λατρείας από τον κόσμο. Οι δηλώσεις του όμως, για την Χρυσή Αυγή και οι αμφιθυμίες του περί συγκυβέρνησης με Ανδρουλάκη ή όχι, συγκυβέρνησης με Βαρουφάκη ή όχι, κυβέρνησης ειδικού σκοπού, ηττημένων ή έκτακτης ανάγκης φανερώνουν ότι ο νεότερος πρωθυπουργός που είχε ποτέ η χώρα, κάπου στον δρόμο χάθηκε και έτσι έχασε και τον κόσμο…

Το σχέδιο ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεκινήσει από εκεί ακριβώς από όπου αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει! Από την βάση της κοινωνίας, εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άφαντος. Σχολεία, πανεπιστήμια, σύλλογοι και αυτοδιοίκηση είναι λέξεις άγνωστες στην Κουμουνδούρου. Προσέξτε, δε μιλάω για κομματικούς στρατούς και κομματικούς σωλήνες αλλά για την ανάγκη να αποκτήσει φωνή το κόμμα στη βάση των πολιτών προκειμένου να κρατήσει τους ψηφοφόρους του, να προσελκύσει νέους και να μπορέσει να επικοινωνήσει τις θέσεις και το πρόγραμμα του.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον που μένει να δούμε, είναι τι θα γίνει και αν θα τεθεί θέμα διαδοχής στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας μετρά τρεις σερί ήττες, πάει για την τέταρτη και όπως μας έχει διδάξει και ο αθλητισμός, όταν μια ομάδα δε… τσουλάει, την πληρώνει ο προπονητής. Στην προκειμένη ωστόσο περίπτωση, αμφιβάλω αν υπάρχει εναλλακτική γιατί ο Τσίπρας δεν είναι απλά ο ‘’προπονητής’’ του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και πάμε τώρα στον τρίτο της παρέας! Δεν ξέρω αν το 11,5% που πήρε το ΠΑΣΟΚ είναι το ισχυρό διψήφιο ποσοστό που ζητούσε εδώ και καιρό ο Νίκος Ανδρουλάκης, σίγουρα όμως μπορεί να αποτελέσει την βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτούν στη Χ. Τρικούπη για να κορυφώσουν την αντεπίθεση με στόχο σε πρώτη φάση την επιστροφή σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι μέχρι και λίγες ημέρες πριν τις κάλπες, οι δημοσκοπήσεις θεωρούσαν βέβαιο πως το νούμερο του ΠΑΣΟΚ θα είναι μονοψήφιο.

Στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αρέσει το μπάσκετ και η μπάλα τώρα βρίσκεται στα δικά του χέρια! Αυτή τη στιγμή, είναι πανίσχυρος στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος, έχει συσπειρώσει τον κόσμο (είχαμε πολύ καιρό να δούμε τέτοια προσέλευση σε «πράσινες» συγκεντρώσεις) και έχει φερθεί έξυπνα έχοντας πάρει με το μέρος του όλα τα ιστορικά στελέχη της παράταξης.

Τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν την περασμένη Κυριακή οδηγούν νομοτελειακά στο συμπέρασμα πως η Κεντροαριστερά σε λίγο καιρό θα χωρά μόνο έναν! Γιατί αν οι δυο τους «στριμωχτούν» και κάποιος δεν νικήσει, αυτός που σίγουρα θα νικήσει ξανά, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης!

‘’Ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης και δίνει σε κάθε άνθρωπο την αντανάκλαση του δικού του προσώπου’’

William M. Thackeray , 1811-1863, Βρετανός συγγραφέας