Και μπορεί η κρίση που προκάλεσε η πανδημία ακόμη να μην έχει ολοκληρωθεί – βλ. Σαγκάη- όμως ο δυτικός κόσμος και κυρίως η Ευρώπη βιώνει τις συνέπειες της ενεργειακής και πληθωριστικής κρίσης, έχοντας περάσει στη μετάπανδημική εποχή.
Ποια είναι όμως η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο κρίσεων που κάνει τη σημερινή να είναι πιο επικίνδυνη αλλά και επώδυνη; Η πανδημία «χτυπούσε» με τον ίδιο τρόπο το σύνολο του πλανήτη, ανεξάρτητα από οικονομική κατάσταση και κοινωνικό status. Και επιπλέον, με την εξαίρεση ελάχιστων κλάδων, η συντριπτική πλειονότητα έβγαινε χαμένη.
Ήταν λοιπόν λογικό να υπάρξει σύμπλευση δυνάμεων αλλά και ένα ενιαίο μέτωπο για την αντιμετώπιση των συνεπειών -οικονομικών και κοινωνικών- με στόχο την όσο το δυνατόν γρηγορότερη επιστροφή στην κανονικότητα. Στον αντίποδα, η σημερινή ενεργειακή και πληθωριστική κρίση δεν είναι καθόλου «δημοκρατική».
Υπάρχουν κεφαλαιώδεις διαφορές ανά χώρα, με σαφώς κερδισμένες εκείνες που εξάγουν ενέργεια και χαμένες αυτές που εξαρτώνται από τις εισαγωγές τους. Ακόμη όμως και εντός της ίδιας χώρας, και των κατά τόπους οικονομιών, υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο πως οι δύο κρίσεις δεν είναι ίδιες. Και πως, όπως δείχνουν τα πράγματα, η σύγκρουση συμφερόντων και πολιτικών δίνει καύσιμο για τη μακροημέρευση της σημερινής κατάστασης. Ώστε, ακόμα και αν -όπως αναμένεται ευρύτατα- υπάρξει μια αποκλιμάκωση κόστους της ενέργειας και του πληθωρισμού μέσα στους επόμενους μήνες, η οικονομική κανονικότητα θα αργήσει πολύ να έρθει.