Όταν ένα παιδί αντιστέκεται στο θέμα της τουαλέτας

Όταν είμαστε υπερβολικά ανήσυχοι γύρω από το πότε τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να πηγαίνουν μόνα τους στην τουαλέτα, ίσως να δημιουργούμε στον εαυτό μας πρόσθετα και περιττά προβλήματα.

Η διαφορά του απλού ενδιαφέροντος από την υπερβολική ανησυχία, έγκειται στη στάση μας. Αν επιμένουμε το παιδί μας να πάει τουαλέτα, το προκαλούμε να αντισταθεί στην πίεσή μας. Αν αναμένουμε με υπομονή και ενθαρρύνουμε το παιδί να πάει στην τουαλέτα, τότε καλωσορίζουμε τη συνεργασία.

Αν μετά από αρκετό καιρό που έχουμε εκπαιδεύσει το παιδί μας στο θέμα της τουαλέτας, εκείνο συνεχίζει να παρουσιάζει προβλήματα, τότε μπορεί το παιδί να χρησιμοποιεί το θέμα της τουαλέτας σαν πρόσχημα για να μας τραβάει αδικαιολόγητα την προσοχή ή στην προσπάθειά του να αντισταθεί στην πίεσή μας. Σε αυτή την περίπτωση, είναι καιρός να αποσυρθούμε εντελώς και να μην δείξουμε κανένα ενδιαφέρον. Είναι προτιμότερο να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.

Ο στόχος μας είναι να καταλάβει ότι οποιαδήποτε αντίσταση φέρνει, δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό για το παιδί. Αν η ικανοποίηση της επιπλέον προσοχής που του δίνουμε ή το αίσθημα της νίκης επάνω μας εκλείψουν, τότε το παιδί θα προτιμήσει να αυτοεξυπηρετηθεί για να αποφύγει οποιαδήποτε δυσφορία συνδέεται με τις φυσικές του ανάγκες.

Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις συμπεριφοράς, βρίσκουμε έναν γενικότερο αγώνα του παιδιού για εξουσία (‘δε θα μου πεις εσύ πότε θα πάω τουαλέτα, εγώ θα αποφασίσω!’). Όταν υποβόσκει ένας γενικότερος αγώνας για εξουσία, το παιδί πασχίζει να μας δείξει τη δύναμή του και σε άλλους τομείς, όχι μόνο σε αυτόν της τουαλέτας, προβάλλοντας αντίσταση και έλλειψη συνεργασίας. Εδώ, είναι καλύτερο να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τον αγώνα του για εξουσία πρώτα στα άλλα θέματα, όπου η κατάσταση μπορεί να είναι πιο ομαλή και μάλλον θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε την τάξη χωρίς να δημιουργείται τριβή, και μετά στο θέμα της τουαλέτας.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά

Πρώτα, θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι δε μπορούμε να αναγκάσουμε το παιδί μας να πάει στην τουαλέτα όταν και όπως θέλουμε εμείς. Αν αντιμετωπίζουμε αντίσταση, θα πρέπει να αποσυρθούμε και να αφήσουμε το παιδί να κάνει ό,τι θέλει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα φοράει πάνες για λίγο καιρό ακόμα.

Αν το παιδί έχει ξεπεράσει κατά πολύ την ηλικία που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να έχει κόψει τις πάνες, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να του παρέχουμε βρακάκια και να το αφήσουμε να προσπαθήσει να χειριστεί το θέμα της τουαλέτας μόνο του (‘είσαι μεγάλο παιδί πια, πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις να πηγαίνεις στην τουαλέτα μόνος/η σου αν αρχίσεις να φοράς βρακάκι; Να το δοκιμάσουμε να δούμε πώς θα πάει;’).

Θα υπάρξουν κάποια ατυχήματα στην αρχή, αλλά αν είμαστε σίγουροι για αυτό που κάνουμε, φιλικοί προς το παιδί και δεν δείξουμε καμία ανησυχία, τότε το παιδί θα αρχίσει να συνεργάζεται από μόνο του.

Όταν συμβεί κάποιο ατύχημα, μπορούμε να του πούμε απλώς ότι ‘δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα προλάβεις να πας στην τουαλέτα.’ Και να το αφήσουμε εκεί.

Αν το πρόβλημα παραμείνει για αρκετό καιρό, θα πρέπει να αφήσουμε το παιδί να λύσει το πρόβλημα μόνο του, παρέχοντάς του καθαρά εσώρουχα για να μπορεί να αλλάζει όποτε χρειαστεί, και ίσως ένα σετ καθαρών σεντονιών το βράδυ σε περίπτωση που βραχεί στον ύπνο.

Πηγή: Parenting.gr