Πολίτες και όχι idiots!

«Μια από τις τιμωρίες, όταν αρνείσαι να συμμετέχεις στην πολιτική, είναι να κυβερνάσαι από κατώτερούς σου»..

Γράφει η Γιούλη Ηλιοπούλου

Το διαχρονικό ρητό του Πλάτωνα στριφογυρίζει όλο και πιο συχνά στο μυαλό μου αναλογιζόμενη  τα όσα σχιζοφρενικά εκτυλίσσονται γύρω μας.

Παρά τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπερβολική δεν μπορώ παρά να σημειώσω την τρέλα που επικρατεί διεθνώς.Γεγονότα σε παγκόσμιο επίπεδο επηρεάζουν καθημερινά την ανθρωπότητα και την πορεία των πραγμάτων. Η τεχνολογία, αλλάζει το νόημα της ζωής.Η τρομοκρατία, μια διεθνής απειλή.Η δημοκρατία, ατελής, σε εμφανή κρίση.Το αύριο δείχνει πιο ασαφές από ποτέ.

Τα τύμπανα πολέμου στη γειτονιά μας, πλέον τα έχουν συνηθίσει τα αυτιά μας και εθελοτυφλούμε για τα όσα κακά συμβαίνουν στις χώρες της Μέσης Ανατολής, στη Συρία, στο Ιράκ. Μας αρκεί που το κακό δεν είναι στο σπίτι μας, στην …αυλή μας.

Οι πληθυσμιακές μετακινήσεις φέρνουν μεγάλες ανατροπές. Μας ενοχλούν οι στρατιές των προσφύγων (δεν μας φτάνουν τα δικά μας λέμε, έρχονται και αυτοί). Τους χαρακτηρίζουμε ταλαίπωρους, καθησυχάζοντας τις συνειδήσεις μας ότι δεν εξαρτάται από εμάς αν ακόμα και αυτό το λεπτό που ο καθένας σας διαβάζει το συγκεκριμένο κείμενο, όχι ένα αλλά δεκάδες παιδιά πεθαίνουν. Εάν σβήνουν ολόκληρες γενιές ανθρώπων. Εάν δολοφονείται το μέλλον.

Η παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων έχει μεταβληθεί.

Η κλιματική αλλαγή μας απειλεί κάθε μέρα και πιο πολύ.Μας σκοτώνει ήδη.Οι φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημαδιέρχεται µια σημαντική κρίση, τη χειρότερη … ζωής του. Με τεράστια κενά και αδυναμίες.

Και τόσα άλλα.Αλήθεια, πόσο μας απασχολούν όλα αυτά;

Πόσο «ξυπνούν» τη σκέψη μας. Πόσο ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά μας;

****

Συνήθως σκεφτόμαστε με βάση τις εμπειρίες μας.

Κι όχι βασιζόμενοι σε αντικειμενικές αλήθειες ή γεγονότα. Αυτά που ζούμε, η καθημερινότητά μας, τα προβλήματα μας, μεγάλα ή μικρά, καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο τοποθετούμαστε απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Ή – σε πολλές περιπτώσεις- γίνονται οι λόγοι για τους οποίους δεν ασχολούμαστε με όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας συνήθως δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας.

Δεν είναι εύκολο να βλέπεις καθαρά, χωρίς να σε σκιάζουν τα μικρά γεγονότα της εντελώς προσωπικής σου ζωής, που φαντάζουν στα μάτια σου πιο μεγάλα από τα μεγάλα συμβάντα του κόσμου.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε  το χρόνο ή την προτεραιότητα να ασχοληθούμε με τα «παγκόσμια θέματα».

Γιατί μας απασχολεί η «δική» μας ζωή.

Τα προβλήματα και η καθημερινή μας ρουτίνα, συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας παγκόσμιας πραγματικότητας, από την οποία απέχουμε την κρίσιμη στιγμή και την βρίσκουμε μπροστά μας όταν πια δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να την αλλάξουμε.

Η προσωπική πραγματικότητα καθενός φτιάχνει μια παγκόσμια συνθήκη που αναπόφευκτα δεν μας περιλαμβάνει, παρά μόνο ως αποδέκτες.

Τρέχουμε να προλάβουμε το δικό μας αύριο, την ίδια στιγμή που τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου τρέχουν για εμάς χωρίς εμάς.

Και η ιστορία δεν κάνει υπομονή.

Ούτε υποχωρήσεις.

Ούτε μας περιμένει να οργανώσουμε τη ζωή μας ή να βρούμε την απάντηση.

Τα μικροπράγματα τελικά είναι αυτά που γράφουν ιστορία.

Είναι αυτά που δημιουργούν τις κοινωνίες και τις αντιλήψεις.

Είναι αυτά που διαμορφώνουν ασυνείδητα τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου.

Μήπως όμως θα έπρεπε να αποκτήσουμε μια πιο ξεκάθαρη οπτική για το νόημα της ζωής;

Οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν να συνεχίσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα…