Πύργος: Αποχαιρετισμός στον Γιώργο Καρώνη

Share

∆ευτέρα Πάσχα, Γιορτή Αγ. Γεωργίου. Το τηλέφωνο χτυπούσε από φίλους του, που ήθελαν να του πουν «χρόνια πολλά». Η απάντηση από την αγαπηµένη του Νάγια ήταν να λέει µε πόνο ότι δεν είναι πια κοντά µας. ∆ύσκολες στιγµές και για τα ξεχωριστά παιδιά του, τον Πέτρο του και τον Ηλία του, που τα νοιαζόταν µε πάθος από την πρώτη στιγµή που τα κράτησε στην αγκαλιά του.

Τα λάτρεψε και κάθε τους επιθυµία ήταν για εκείνον µοναδική φροντίδα. Μετά ήλθε µε το ίδιο πάθος το σχολείο, που τα δίδαξε, δίνοντάς τους τις πιο έξυπνες λύσεις στα µαθηµατικά, που τόσο αγάπησε. Το ευφυές µυαλό του ξεχώριζε και µικροί και µεγάλοι το αναγνώριζαν.

Ένα άλλο στοίχηµα του αξιολάτρευτου χαρακτήρα του ήταν να κερδίσει την κοινωνία του Πύργου, που την αγάπησε σαν δεύτερη πατρίδα του. Ένα ευγενικό παιδί που ήλθε από την πόλη του Βόλου και έγινε ο δικός µας άνθρωπος, ο αληθινός µας φίλος. Ο Γιώργος Καρώνης από την πρώτη στιγµή έγινε αγαπητός από την οικογένεια της Νάγιας και τον πολύ γνωστό πατέρα της, τον αξέχαστο πρόεδρο του ΚΤΕΛ Γιώργο Γιαννακόπουλο, που µαζί µε την αξέχαστη και γλυκιά του Άννα είχαν µια µεγάλη αδυναµία στον Γιώργο, τον καµάρωναν σαν αληθινό γιο τους.

Ο Γιώργος τους λοιπόν ήταν το δικό τους παιδί, ο γιος που δεν είχαν. Θύµησες όµορφες, στιγµές γεµάτες χαρά και συγκίνηση που ζήσαµε στο ανοιχτό και φιλόξενο σπιτικό τους, στα γενέθλια, στις γιορτές, όταν όλα είχαν το πιο χαρούµενο χρώµα του γέλιου και της χαράς. Έτσι ήταν το σπιτικό τους. Αληθινά όταν τον συναντούσα τον Γιώργο ήταν ο άνθρωπος που είχε µέσα του µια βαθιά καλοσύνη, ένα χαµόγελο που το έδινε απλόχερα. Μάλιστα τον πείραζα λέγοντάς του: «Έχεις σωσία καλέ µου φίλε», «Ποιόν;» µου έλεγε. «Τον αδελφό µου, µοιάζετε σαν δύο σταγόνες νερό, σαν να είστε δίδυµοι…»

Και εκείνος γελούσε πάντα. Ήταν µοναδικός µ’ αυτό το χαµόγελο και ποτέ δεν τον έβλεπες να είναι στεναχωρηµένος. Τον ρωτούσα, γιατί πίστευα στο ξεχωριστό µυαλό του: «Πες µου Γιώργο, πως το βλέπεις αυτό, πως το βλέπεις εκείνο, τι θα γίνει». Είχε για όλα απαντήσεις σωστές, καίριες, αντικειµενικές. Κρεµόµουν από τα χείλη του, γιατί είχε τόσες γνώσεις που τον ξεχώριζα και τον αναγνώριζα. Κινητή βιβλιοθήκη, µοναδικό µαθηµατικό µυαλό, που δίδαξε και έκανε άριστους τους µαθητές του.

Πολλές φορές έλεγα ότι σ’ αυτόν τον τόπο που ζούµε ήταν πολύτιµος ένας τέτοιος άνθρωπος, µια καλοσυνάτη ψυχή, ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης, ένας ακέραιος άνθρωπος.

Ενας ξεχωριστός φίλος που σου έδειχνε ότι αληθινά σε εκτιµά. Αν σε ξεχώριζε ο Γιώργος, αν σε εκτιµούσε µε το εύστροφο µυαλό του και τα διερευνητικά µάτια του, που δήλωναν το µέγεθος της ευφυΐας του, τότε ήσουν πολύτιµος φίλος του.

Τελικά ο δικός µας Γιώργος έφυγε γρήγορα, χωρίς να µας προετοιµάσει. Ξαφνιαστήκαµε στο άκουσµα του φευγιού του τις µέρες του Πάσχα. Μ. Σάββατο πέταξε στον Παράδεισο, Κυριακή του Πάσχα ήταν εκεί µαζί µε τον Θεό και τη ∆ευτέρα του Πάσχα ανήµερα στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου δεν ήταν πια µαζί µας.

Αποχαιρέτισε ένα χαµόγελο όλους όσους αγάπησε στη ζωή του και πιο πολύ τη Νάγια του, τον Πέτρο του και τον Ηλία του… Καλέ µου φίλε, χαµογελαστέ µας Γιώργο, όµορφη ψυχή, γεµάτη καλοσύνη, εκεί στον Παράδεισο νοιάσου για όλους µας, όπως έκανες και εδώ µαζί µας…