«Φαντάζει απίστευτο να ζούμε πολέμους δίπλα μας τον 21ο αιώνα» λέμε και ξαναλέμε.
Η ιστορία όμως αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα «ζούμε» μια ψευδαίσθηση ειρήνης καθώς τα τελευταία 110 χρόνια (διάρκεια μιάμιση γενιάς ) έχουν γίνει πάνω από 30 πόλεμοι.
Δεν είναι παράξενο που ζούμε πολέμους. Παράξενο είναι πως τους αγνοούμε και πως δεν διδασκόμαστε από αυτούς
Τρομάζει η σκέψη πως οι Ουκρανοί, η 7η μεγαλύτερη εθνικότητα σε πληθυσμό στην Ευρώπη έμεινε «ξεκρέμαστη» από οποιαδήποτε βοήθεια, καθώς το μόνο που έλαβε ήταν κάποια εφετζιδικα tweets των πολιτικών ηγετών των Νατοϊκών Χώρων.
Ένα πολιτικό σύστημα που χρησιμοποιήθηκε με τους γνωστούς “μαφιόζικους” τρόπους επιβολής προστασίας και ασφάλειας μέσω συστημικής προμήθειας όπλων, στο τέλος κατέληξε να τάσσεται μόνο του στη δική του μάχη για τη ασφάλεια του.
Άραγε σε τι βαθμό πρέπει η Ελλάδα να νιώθει ασφαλής?
Ποιος μας εγγυάται ότι παρά τη συμμόρφωσή μας στις απαιτήσεις της Δύσης, λαμβάνουμε και την απαραίτητη προστασία?
Η στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία δικαίως έχει αποδοκιμαστεί παγκοσμίως καθώς η εικόνα ενός πολέμου μόνο σκληρή μπορεί να είναι από κάθε πλευρά.
Είναι όμως η Ρωσία ο μοναδικός θύτης;
Το σημερινό κράτος της Ουκρανίας ξεκίνησε μέσω μιας αντισοσιαλιστικής κυβέρνησης με Γερμανική Ναζιστική επιρροή, που είχε να αντιμετωπίσει το φιλοσοσιαλιστικό Κεντρικό Συμβούλιο της Ουκρανικής Λαϊκής Δημοκρατίας.
Μετά από μια χαοτική περίοδο αδιάκοπου πολέμου και αρκετές προσπάθειες για ανεξαρτησία (1917-1921) μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, η Ουκρανία «προέκυψε» στις 30 Δεκεμβρίου 1922 ως μία από τις ιδρυτικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.
Η επικράτεια της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας διευρύνθηκε προς τα δυτικά λίγο πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και νότια το 1954 με τη μεταφορά της Κριμαίας στην επικράτεια της Ουκρανίας.
Το 1945 η Σ.Σ. Δημοκρατία της Ουκρανίας έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Η σχέση της Ρωσίας με την Ουκρανία όπως φαίνεται δεν είναι μία σχέση μεταξύ διαφορετικών λαών.
Είναι μία σχέση μεταξύ λαών με πολλές ομοιότητες που δυστυχώς επηρεάζονται στρατηγικά από τη Δύση.
Το 1991, η Δύση καταφέρνει να διασπάσει αυτή τη σχέση και να διαλύσει την Σοβιετική Ένωση.
Πλέον η Ουκρανία γίνεται “ανεξάρτητη” με Δυτική επιρροή κάτι που δεν άρεσε σε ορισμένες περιοχές (πχ Κριμαία, Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ) και ζήτησαν και πέτυχαν την ανεξαρτησία τους μέσω δημοψηφίσματος, κάτι το οποίο Δύση και Ηνωμένα Έθνη αρνείται να αποδεχτεί. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι πως ακόμα και σήμερα η μία πλευρά προσπαθεί να διασπάσει και να ελέγξει την άλλη.
Άρα σε έναν πόλεμο μπορεί να μην φταίει πάντα μία πλευρά.
Μπορεί να φταίνε και οι δύο πλευρές ή και παραπάνω.
Το σίγουρο είναι ότι δεν φταίνε οι άνθρωποι που χάνονται, ούτε αυτοί που μένουν πίσω αλλά οι ζωές τους καταστρέφονται.
Η απειλή που ένιωσε η Ρωσία, την οδήγησε στη βίαιη και σκληρή απόφαση να “καθαρίσει” αυτή τη διχόνοια που οξύνεται από τη Δυτική επιρροή στην Ουκρανική Κυβέρνηση και θα τελειώσει όταν αποκτήσει το 100% της επιρροής στην Ουκρανία.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε η Ρωσία να μην προχωρήσει σε Νατοϊκές περιοχές κάτι το οποίο θα μας έφερνε κοντά σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Εμείς οι απλοί πολίτες που δεν έχουμε πολιτικά συμφέροντα, ελπίζουμε να μην ζήσουμε παρόμοιες «καταστάσεις» στην χώρα μας.
Αυτό που βλέπουμε στην Ουκρανία δεν απέχει πολύ από στρατηγικά σενάρια που θα μπορούσαν να μας φέρουν στην ίδια μοίρα.
Είμαστε λαός που πιστεύουμε στην ειρήνη και όχι στις εδαφικές διεκδικήσεις.
Μόνο χωρίς ίντριγκες, χωρίς ανταγωνισμούς ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, χωρίς δολιότητα, μπορεί να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη.