Τις πύλες του πανεπιστημιακού ιδρύματος πέρασαν χιλιάδες κόσμου, από μικρά παιδιά, μέχρι ηλικιωμένους ανθρώπους. Κρατώντας κόκκινα γαρύφαλλα και ζωγραφιές, στα χέρια του, θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμής, σε εκείνους που «χάθηκαν» επειδή αντέδρασαν στο τέρας της δικτατορίας. Θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμής, σε εκείνους που ήθελαν να φέρουν πίσω την δημοκρατία.
Γνωρίζουν όμως όλοι όσοι παρέστησαν (και) φέτος στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου, τι σημαίνει δημοκρατία; Με σιγουριά σου λέω, ότι αυτοί οι τριάντα-σαράντα (γιατί παραπάνω δεν ήταν), που αποφάσισαν να υποδυθούν τους αυτόκλητους «πορτιέρηδες» και απαγόρεψαν την είσοδο στην αντιπροσωπεία της Βουλής, και σε εκπροσώπους κομμάτων, αυτοί που γιούχαραν την ΠτΔ, αυτοί που χτύπησαν τον Νίκο Μανιό, αυτοί, δεν ξέρουν και αμφιβάλλω αν θα αντιληφθούν ποτέ τι σημαίνει δημοκρατία και γιατί στ’ αλήθεια αγωνίστηκαν όσοι έχουν την ψευδαίσθηση πως τιμούν.
Το Πολυτεχνείο δεν τους ανήκει. Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει ούτε σε αυτούς, ούτε στα κόμματα, ούτε στην αριστερά, ούτε στην δεξιά, ούτε καν στα πρόσωπα που τότε βρέθηκαν εκεί. Γιατί κακά τα ψέματα, σημασία δεν έχει να αγωνιστείς μια φορά και μετά να λουφάξεις, σημασία έχει τον αγώνα σου να τον τιμάς και να τον σέβεσαι μέχρι να βγει η ψυχή σου, και να μην πάψεις να το δίνεις.
Αυτή είναι μια άλλη κουβέντα όμως… εμείς ας μείνουμε στο θέμα μας. Σε ποιους ανήκει λοιπόν το Πολυτεχνείο;
Ανήκει σε αυτούς που αντιλαμβάνονται το νόημα του, που μεταφέρουν τα πανανθρώπινα μηνύματα του στο σήμερα, με σεβασμό στη σημασία τους και με συνέχιση της μάχης, απέναντι σε κάθε μορφής φασισμό.
Γι’ αυτό θεωρώ άλλωστε ύψιστης σημασίας συμβολισμό το ότι στην περσινή επέτειο του Πολυτεχνείου, η ματωμένη σημαία είχε βρεθεί στα χέρια της Μάγδας Φύσσα, στης γυναίκας που σήκωσε την δίκη του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής στην πλάτη της.
Το Πολυτεχνείο ζει, και θα ζει πάντοτε μέσα από τους αγώνες, μέσα από τις προσωπικές και συλλογικές μας αντιστάσεις. Τα συνθήματα του θα ακούγονται πάντοτε επίκαιρα και διαχρονικά όταν θα τα φωνάζουν στόματα νέων παιδιών που υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους –και τα δικά μας-, που μάχονται για να μην υπάρχει ούτε ένα ψεγάδι στην δημοκρατία μας. Και σε «αυτούς», στους «όποιους», ανήκει και θα ανήκει πάντα αυτή η «γιορτή».
Πάντα και για πάντα. Όσο υπάρχουν Άνθρωποι.