Στην Παλαιστίνη δεν ζεις…

Εδώ και περισσότερες από 25 ημέρες βλέπουμε στην πλέον αιματοβαμμένη «γειτονιά» της γης να εκτυλίσσεται ακόμα μια επανάληψη της δραματικής κατάστασης που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι τα τελευταία τουλάχιστον 70 χρόνια.

Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει ο πόλεμος που ξεκίνησε και πάλι και ποιος θα αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στη χρονίζουσα αδικία που γίνεται σε βάρος ενός πολύπαθου λαού που έχει ξεχάσει τι θα πει να ζεις μια φυσιολογική ζωή, χωρίς φόβο, απαγωγές, καθημερινές καταπατήσεις εδαφών, αρπαγές περιουσιών, απαγωγές, εξευτελισμούς, δολοφονίες και πάει λέγοντας.

Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι και αν τελειώσει, είναι θέμα χρόνου η σύγκρουση αυτή να επαναληφθεί σε ανάλογο μέγεθος, μιας και οι εχθροπραξίες σε μικρότερο βαθμό ήταν και παραμένουν καθημερινό φαινόμενο.

Παίρνοντας το έρεισμα από μια ταινία που παρακολούθησα πρόσφατα, η οποία πραγματεύεται τον έρωτα δύο παιδιών από την Παλαιστίνη, που τους χωρίζει το τείχος ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Λωρίδα της Γάζας, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι στην Παλαιστίνη δεν ζεις, αλλά κάνεις προσπάθειες για να ζήσεις και στο τέλος πεθαίνεις προσπαθώντας να κάνεις κάτι που θα δώσει στη χώρα σου και τον λαό της την πολυπόθητη ανεξαρτησία, η οποία ίσως φέρει και την ηρεμία και τη ζωή ξανά στο προσκήνιο της κοινωνίας.

Έτσι και οι ήρωες της συγκεκριμένης ταινίας προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους.

Πρώτα όμως συμμετέχουν στον αγώνα για την ελευθερία, με το αγόρι τελικά να σκοτώνεται μαχόμενος για αυτή, μέσα σε μια σύντομη ζωή αιχμαλωσίας και βασανιστηρίων. Αυτός ο φαύλος κύκλος λοιπόν επαναλαμβάνεται όλα αυτά τα χρόνια.

Γεννιέσαι εκεί, μεγαλώνεις και ζεις με την ελπίδα της απελευθέρωσης πεθαίνοντας τελικά για αυτή ή πιο σωστά σε σκοτώνουν επειδή πάλεψες για αυτή.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ συνέχιζαν να εισβάλλουν όλο και πιο βαθιά στη Λωρίδα της Γάζας, βομβαρδίζοντας μέρα και νύχτα νοσοκομεία με άμαχους και παιδιά, αλλά και δομές προσφύγων, με τα εγκλήματα πολέμου, πάντα με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ και των άλλων μεγάλων δυνάμεων (και της Ελλάδας, ας μην ξεχνάμε το ψήφισμα του ΟΗΕ) να συνεχίζονται.