Στις μάνες που λείπουν: Όλα σε θυμίζουν…

Πόσες μορφές μπορεί να πάρει η μοναξιά χωρίς εσένα; Μόνη χωρίςεσένα, απέναντι στο φευγιό της ύπαρξής σου. Πέρασαν 24 χρόνια και συνυπάρχω με την μορφή σου, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα, από εκείνη τη μέρα του αποχωρισμού σου για πάντα. Καθημερινά όλα σε θυμίζουν…

Η σκέψη μου σταματάει εκεί, την ώρα της τελευταίας σου πνοής. Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, οι στιγμές, η ζωή μαζί σου. Εκεί που τελείωσε το χρώμα της άνοιξης, τη μέρα του φευγιού σου, όταν γνώρισα τη μυρωδιά του θανάτου. Μία «μαύρη μέρα» χωρίς τα χρώματα της άνοιξης, των λουλουδιών που τόσο αγαπούσες στο καταπράσινο κτήμα μας. Πέταξε σαν το πουλί η ψυχή σου. Ανάλαφρη, χωρίς κακία και η καρδιά σου χωρίς ζήλια. Κοίταξες για τελευταία φορά τα «χρυσά σου παιδιά», που ήσαν οι τελευταίες λέξεις της ζωής σου καιέφυγες. Έφυγες για πάντα και η ανάσα σου φώλιασε στον ουρανό και στην αγκαλιά του Θεού. Εκεί που πιστεύουμε – όπως σου άξιζε – ότι θα γίνεις δικό του παιδί. Αντικρύζοντας καθημερινά την πραγματικότητα της μεγάλης σου απώλειας, που λειτούργησε ως ορόσημο – αναζητώντας το αθώο βλέμμα σου με το πρίσμα της καλοσύνης- αισθανόμαστε πάντα να μας αγκαλιάζει μέσα στην ατμόσφαιρα του ζεστού σπιτικού μας. Κοιτάζοντας τη ζωή με τη σκέψη της αναδρομής, ψάχνοντας να βρούμε αξίες που μας δίδαξες, μετατρέποντας τες σε καθημερινές εικόνεςζωής με φρεσκάδα απίστευτη, τόσο σε μαςτα αγαπημένα σου παιδιά, όσο και στα λατρεμένα εγγόνια σου, στα αδέλφια σου, και στους φίλους σου.

Με τα ίχνη του χεριού σου συναρμολογούσες τα πάντα σε «φόρμα» με τις ήρεμες κινήσεις της νηφαλιότητας του χαρακτήρα σου. Μας έμαθες να συλλαβίζουμε «τα σοφά σου λόγια» ταξινομημένα στην κοινωνική συμπεριφορά μας, λέγοντας πάντα ότι «το χρώμα της ζωής δεν είναι το μαύρο ή το άσπρο,είναι και το γκρι». Ήσουν η πρώτη και η τελευταία της αγάπης μας ακριβή μας μάνα, ήσουν για μας η «πρωταγωνίστρια» της ζωής μας. Νοσταλγούμε το μοναδικό μεγάλωμα μαζί σου, μετην αφέλεια της παιδικότητάς μας, που κυριάρχησε όχι μόνο στην οικογένειά σου, αλλά και στους συναδέλφους σου στην Εθνική Τράπεζα, που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι σου, αλλά και στις φίλες σου, που γεύονταν τη δική σου φιλοξενία στο σπίτι μας το ανοιχτό, στην καρδιά και του αλησμόνητου πατέρα μας Σάκη. Όλα αυτά είχαν τη διάθεση της χαράς, της ευτυχίας, αντλημένα από τον πλούτο της ψυχής σας.

Μας λείπεις πάντα. Σκύβωκαι προσκυνώτον τάφο σου, ακουμπώ επάνωτα λουλούδια που αγαπούσες. Κοιτάζω τον ουρανό, δύσκολα να συμφιλιωθώ με τον θάνατό σου, γιατί πιστεύωότι υπάρχεις πάντα γύρω μου. Ακούω την ανάσα σου, ακούω τη φωνή σου και μιλάω μαζί σου, προσπαθώντας να πορευθώ ισορροπώντας στο χθες και στο σήμερα, στον θάνατο και στη ζωή, μοναδική μου μάνα». Όσα χρόνια και να περάσουν από το τελευταίο παγωμένο άγγιγμά της, τα λόγια είναι ίδια, ανακατεμένα με τις θύμησες, με τις αναμνήσεις που γίνονταιένα, μαζί με όλα τα καλά της ζωής της. Όμως, η ζωή μας συνεχίζεται και από εκεί που είναι, κάθε της ευχή είναι κοντά μας και κάθε της δάκρυ είναι η ευχή της, για εμάς και τα εγγόνια της, για την κάθε επιτυχία τους. Σε αγαπάμε μανούλα μας!! Αυτά τα λόγια από καρδιάςείναι λόγια που δεν μπορώ να τα αποχωριστώ ποτέ, είναι εκείνα που με εκφράζουν κάθε μέρα και κάθε λεπτό. Γι’ αυτό, τούτη τη μέρα αφιερώνω σ’ αυτήν τη μεγάλη μου αγάπη, στη μάνα μου. Το πάθος μου, που είχε το πιο μεγάλο βάθος στην καρδιά μου. Εκεί φώλιαζε αληθινά η απόλυτη αγάπη από εκείνη σε εμένα και εγώ για εκείνη…