Συγκλονιστικές μαρτυρίες Ηλείων καρκινοπαθών – «Θέλουμε ογκολογική μονάδα στον τόπο μας»

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, οι ογκολογικοί ασθενείς της Ηλείας, απευθύνουν έκκληση στην Πολιτεία και στο Υπουργείο Υγείας, να δημιουργηθεί μία ογκολογική μονάδα στον νομό, στην οποία θα μπορούν να κάνουν τις χημειοθεραπείες τους (αλλά και τις απαραίτητες ακτινοθεραπείες), χωρίς να είναι αναγκασμένοι χειμώνα-καλοκαίρι, κάτω από άσχημες καιρικές συνθήκες (βροχή, κρύο, καύσωνα) να πηγαίνουν στην Πάτρα ή και στην Αθήνα ακόμα. Και αυτό το ζητούν και για ένα ακόμα σημαντικό λόγο.

Είναι πολλές οι οικογένειες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στα έξοδα μεταφοράς στην Πάτρα ή στην Αθήνα, προκειμένου να κάνουν τις θεραπείες τους οι άνθρωποί τους, οι οποίοι δίνουν έναν καθημερινό αγώνα να αφήσουν οριστικά πίσω τους, αυτήν τη σοβαρή ασθένεια, πού όμως πλέον δεν είναι ανίκητη.

Ζητούν λοιπόν από την Πολιτεία να κάνει ότι είναι δυνατόν για να δημιουργηθεί αυτή η ογκολογική μονάδα στην Ηλεία, προκειμένου να αποφεύγουν την ταλαιπωρία στην οποία υπόκεινται όταν είναι αναγκασμένοι να ταξιδεύουν ώρες, προκειμένου να φτάσουν στα μεγάλα ογκολογικά κέντρα της χώρας. Και είναι χρέος της πολιτείας να σταθεί δίπλα τους και να τους βοηθήσει σε αυτή τη μάχη που δίνουν για να είναι και πάλι υγιείς και να αφήσουν πίσω τους οριστικά αυτή την περιπέτεια την οποία βιώνουν.

Η εφημερίδα «Πατρίς» μίλησε με ανθρώπους οι οποίοι παλεύουν με αυτή την ασθένεια και γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει να ξεκινούν από το σπίτι τους πριν ακόμα ξημερώσει, για να φτάσουν στην Πάτρα ή στην Αθήνα για να κάνουν την θεραπεία τους ή για μία επίσκεψη στον ιατρό τους.

Ήρθε η ώρα η ελληνική πολιτεία να δώσει λύση σε αυτό το πολύ σημαντικό θέμα και να ικανοποιήσει ένα μεγάλο αίτημα της τοπικής κοινωνίας.

Ιωάννα Γιαννοπούλου: «Ευχής έργο να είχαμε ένα νοσοκομείο στην Ηλεία, όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε την θεραπεία μας»

Η κ. Ιωάννα Γιαννοπούλου από την Αμαλιάδα τονίζει ότι πρέπει να δημιουργηθεί ογκολογική μονάδα στο νομό Ηλείας, όπου θα μπορούν να κάνουν την θεραπεία τους οι ασθενείς.

«Θα ήταν ευχής έργο να είχαμε ένα νοσοκομείο στην Ηλεία, όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε τη θεραπεία μας και θα αποφεύγαμε τα συνεχή δρομολόγια στην Πάτρα. Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα, αφού υπάρχουν και πολλοί οι οποίοι δεν έχουν τα χρήματα για τις μετακινήσεις τους στο νοσοκομείο των Πατρών, είναι και θέμα ψυχολογίας να φεύγεις από το σπίτι σου και να πηγαίνεις σε έναν άλλο νομό, για να κάνεις τη θεραπεία σου. Να ταλαιπωρείσαι και να προσπαθείς να βρεις τα ψυχικά αποθέματα να συνεχίσεις την προσπάθεια για να γίνεις καλά. Όλοι ξέρουν τι συμβαίνει στον ανθρώπινο οργανισμό μετά την χημειοθεραπεία. Πόση κούραση υπάρχει στο ανθρώπινο σώμα και πόσο ταλαιπωρία έχει αντέξει αυτό… Δεν πρέπει λοιπόν η πολιτεία να σταθεί δίπλα στο πλευρό των καρκινοπαθών της Ηλείας και να δημιουργήσει ένα νοσηλευτικό κέντρο στο νόμο, όπου θα μπορούν όλοι οι καρκινοπαθείς να κάνουν τις χημειοθεραπείες τους, αλλά και τις ακτινοθεραπείες τους; Τόσο δύσκολο είναι αυτό;»

Άγγελος Σταυρόπουλος: «Είναι το μεγάλο παράπονό μας η έλλειψη ογκολογικού κέντρου στην Ηλεία»

Σε αυτό συμφωνεί και ο κ. Άγγελος Σταυρόπουλος από τον Πύργο που τονίζει χαρακτηριστικά.

«Όλοι όσοι είχαμε την ατυχία να βιώσουμε αυτή την ασθένεια, έχουμε ένα πολύ μεγάλο παράπονο. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να κάνουμε τη θεραπεία μας στην Ηλεία και αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε στην Πάτρα που είναι μια μεγάλη ταλαιπωρία για όλους εμάς, όχι μόνο σωματική, αλλά και ψυχική. Το οικονομικό κόστος της μετάβασής μας στην Πάτρα για τη θεραπεία μας είναι δυσβάσταχτο πολλές φορές, ιδίως γι’ αυτούς που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν λόγω του ότι έχουν μία μικρή σύνταξη ή είναι άνεργοι και έχουν πολύ μικρό εισόδημα. Τόσο δύσκολο είναι να γίνει ένα κέντρο θεραπείας στην Ηλεία για μας τους καρκινοπαθείς του νομού;».

Γεωργία Τομαροπούλου: «Άμεση την ανάγκη ίδρυσης άρτιας ογκολογικής μονάδας στον Νομό μας»

Η κ. Γεωργία Τομαροπούλου από τον Πύργο εξωτερικεύει τα συναισθήματά της βιώνοντας την ασθένεια και εκφράζει την επιθυμία της να δημιουργηθεί ένα ογκολογικό νοσοκομείο στην Ηλεία.

«Εδώ και ένα χρόνο περίπου, βιώνω την ασθένεια του καρκίνου, και εδώ  θα μου επιτρέψετε να πω ότι ο καρκίνος είναι μια ασθένεια δεν είναι η “παλιοαρρώστεια”, ούτε ο “καταραμένος”, όπως δυστυχώς ακούω πολλούς να την αποκαλούν εν έτει 2022. Ο καρκίνος δεν μεταδίδεται, σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη. Είναι μια ασθένεια σοβαρή, αλλά πλέον αντιμετωπίσιμη.

Ας πάμε λοιπόν την κοινωνία μας πιο μπροστά με τη συμπεριφορά μας, αντιμετωπίζοντας τους ασθενείς σαν ανθρώπους που έτυχε να νοσήσουν, και όχι σαν “λεπρούς” που αν τους συναναστραφούμε θα έχουμε πρόβλημα.

Προκειμένου λοιπόν, να αντιμετωπίσω την ασθένεια έπρεπε να μετακινούμαι στο Νοσοκομείο Πατρών “Άγιος Ανδρέας”. Ευκαιρίας δοθείσης, πρέπει να τονίσω την παροχή της άρτιας περίθαλψης της ογκολογικής μονάδας του συγκεκριμένου νοσοκομείου.

Παράλληλα όμως θέλω να εκφράσω την αγανάκτησή  μου για την ταλαιπωρία που υπέστη, καθώς έπρεπε τον χειμώνα με το τσουχτερό κρύο από τις 6:00 το πρωί να μετακινούμαι στην Πάτρα προκειμένου να γίνουν οι χημειοθεραπείες μου και τώρα το καλοκαίρι με τον καύσωνα καθημερινώς, προκειμένου να γίνουν ακτινοβολίες. Όλοι οι ασθενείς που υποβάλλονται σε ακτινοβολίες ξέρουν πως ο ήλιος δεν ενδείκνυται, καθώς έχεις ως παρενέργεια εγκαύματα. Παρ’ όλα αυτά με 40 βαθμούς θερμοκρασία έπρεπε να μετακινούμαι στο Νοσοκομείο της Πάτρας για 30 συνεχείς ημέρες.

Είναι απίστευτες οι καταστάσεις με τις οποίες ήρθα αντιμέτωπη σ’ όλη τη διάρκεια των θεραπειών μου, που καταστούν άμεση την ανάγκη ίδρυσης άρτιας ογκολογικής μονάδας στον Νομό μας. Το τραγικότερο όλων ήταν ότι υπήρχαν περιπτώσεις που ασθενείς έφτασαν στο σημείο να σκέφτονται να σταματήσουν τη θεραπεία τους, λόγω της δυσκολίας της μετακίνησης. Καρκινοπαθής χωρίς μεταφορικό μέσο  αναγκαζόταν να μετακινείται με το λεωφορείο. Έφευγε λοιπόν από τις 6 το πρωί  για την Πάτρα, έφθανε στο νοσοκομείο,  έκανε την χημειοθεραπεία του και ήταν αναγκασμένος με όλες τις παρενέργειες, (καλύτερα να μην τις περιγράψω), να επιστρέφει με το λεωφορείο στο σπίτι του στον Πύργο στις 3 και 4 το απόγευμα, εξαντλημένος από την ταλαιπωρία.

Επίσης καρκινοπαθής που παράλληλα ήταν και καρδιοπαθής ενώ έπρεπε να κάνει 30 ακτινοβολίες καθημερινά, που σημαίνει 30 συνεχείς μετακινήσεις προς Πάτρα, αφού έφτασε στις μισές περίπου δήλωσε πως δεν θα συνέχιζε, γιατί φοβόταν την οδήγηση εξαιτίας του καρδιολογικού προβλήματος που αντιμετώπιζε.

Είναι λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη της δημιουργίας πλήρους επανδρωμένης ογκολογικής μονάδας στον νομό μας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η απάνθρωπη, αδιανόητη και σκληρή κατάσταση για τους καρκινοπαθείς της Ηλείας. Δεν είναι πια αίτημα, είναι ΑΠΑΙΤΗΣΗ προς πάσα κατεύθυνση από την οποία μπορεί να έρθει η λύση του προβλήματος».

Π.Μ  «Η ογκολογική μονάδα στην Ηλεία έπρεπε να έχει γίνει χθες…»

Ακόμη η Π.Μ που παλεύει 12 χρόνια με την ασθένεια τονίζει ότι η ογκολογική μονάδα στην Ηλεία έπρεπε να έχει γίνει χθες….

«Είμαι η Π.Μ και είμαι 45 χρόνων. Παλεύω με τον καρκίνο από τα 33… με συνεχείς χημειοθεραπείες και χειρουργεία, σ’ όλα σε ιδιωτικά και δημόσια νοσοκομεία Πάτρας και Αθήνας. Το κόστος δυσβάσταχτο, η ταλαιπωρία, εμένα και της οικογένειας μου, τρομερή. Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να μην υπάρχει ογκολογική μονάδα στον νούμερο ένα νόμο σε καρκινοπαθείς, το έτος 2022 και να πρέπει πηγαίνουμε για τις θεραπείες μας τόσο μακριά με όποιο κόστος έχει αυτό οικονομικό και ψυχολογικο. Η ογκολογική μονάδα στην Ηλεία έπρεπε να έχει γίνει χθες…».

Δήμητρα Αναγνωστοπούλου: «Βίωσα τον κοινωνικό παραμερισμό όταν φιλοξενήθηκα σε κρατική δομή του νοσοκομείου στην Πάτρα»

Τέλος η κ. Δήμητρα Αναγνωστοπούλου από τον Πύργο εξιστορεί την δική της εμπειρία στην μάχη με αυτή την ασθένεια.

««Τον Δεκέμβριο του 2020, σε μια δύσκολη οικονομική φάση της ζωής μου, διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Ξεκίνησα χημειοθεραπείες στο νοσοκομείο του “Αγίου Ανδρέα” στην Πάτρα. Η κατάσταση της υγείας μου δεν μου επέτρεπε πια να εργαστώ. Παρ’ όλα αυτά τα έξοδα δεν σταμάτησαν, τα δρομολόγια Πύργος – Πάτρα πλήθαιναν όλο και περισσότερο. Η μετακίνησή μου γινόταν αποκλειστικά μέσω λεωφορείου καθώς δεν διέθετα μεταφορικό μέσο. Το αποτέλεσμα; Μετά από κάθε χημειοθεραπεία όντας εξουθενωμένη και ζαλισμένη, περίμενα ώρες στον σταθμό του ΚΤΕΛ μέχρι το απογευματινό λεωφορείο να με μεταφέρει στο σπίτι μου. Ο καιρός περνούσε ώσπου έφτασε η ώρα των ακτινοβολιών. Τότε αναγκάστηκα να φιλοξενηθώ σε κρατική δομή του νοσοκομείου καθώς η καθημερινή μετακίνηση μου στην Πάτρα, επί ενα μήνα, ήταν αδύνατη. Εκεί μόνη, μακριά από τη ζεστασιά του σπιτιού και την αγκαλιά του παιδιού μου βίωσα τον κοινωνικό παραμερισμό. Σήμερα δύο χρόνια μετά, συνεχίζω να αντιμετωπίζω εγώ και πολλοί συνάνθρωποι μας, όλες αυτές τις δυσκολίες ενός ογκολογικού ασθενή που κατοικεί στην πόλη του Πύργου. Ως πότε όμως; Μεγάλη μου επιθυμία είναι να γίνει επιτέλους στον νομό μας ένα άρτιο ογκολογικό  τμήμα έτσι ώστε να αποφεύγεται αυτή η ταλαιπωρία»».