Αρθρογραφία Ηλεία

Συν Αθηνά και χείρα κίνει…

Ακούστε το άρθρο

Ο Νομός μας διαθέτει μια καλή προίκα.

Ατέλειωτες παραλίες, δύο πολύ σημαντικά λιμάνια και   χρυσοφόρα γη , τον Ηλειακό Κάμπο που παράγει εξαίρετα προϊόντα.

Το θέμα δυστυχώς δεν είναι τι διαθέτει  ο Νομός μας αλλά τι δεν διαθέτει .

Δεν έχει σχεδόν καθόλου υποδομές, δεν έχει αεροδρόμιο , το τουριστικό λιμάνι (εν έτει 2020) παραμένει μια «γκρίζα αλάνα», δεν έχει σύγχρονο οδικό άξονα, δεν έχει νοσοκομείο υψηλών απαιτήσεων, δεν έχει ΑΕΙ, δεν έχει (εξασφαλίσει τα ) ΤΕΙ, δεν έχει εύρωστη  τοπική αγορά.

Πάνω απ’ όλα όμως δεν έχει ποτέ ενταχθεί σε έναν κεντρικό πολιτικό αναπτυξιακό σχεδιασμό.

Όσα χρόνια μέχρι σήμερα είχα την τιμή να διαχειρίζομαι την τύχη αυτής της ιστορικής εφημερίδος , την οποία  τιμάτε καθημερινά ως αναγνώστες της, έχω βιώσει  μια απίστευτη απραξία, έχω ζήσει μια γενικευμένη  μοιρολατρία και έχω παράλληλα διαπιστώσει την εκτόνωση του τοπικού πολιτικού συστήματος σε θέματα της καθημερινότητας.

Ενώ «μπάζει νερά το σπίτι μας» ο συναγωνισμός (ανταγωνισμός) εξαντλείται στο  ποιος θα …πρωτοπιαστεί με  τη διαρροή για να αποκομίσει την επιδιωκόμενη επιδοκιμασία των Ηλείων ψηφοφόρων.

Δυστυχώς αυτό γίνεται στην πράξη με κάποιες εξαιρέσεις για να είμαστε απόλυτα ακριβείς.

Την τελευταία πενταετία έγινε μια προσπάθεια (δεν έχει σημασία από ποιους) για να αποκτήσει η Ηλεία ένα δικό της εργαλείο διεκδικήσεων και να μην αποτελεί ουραγό των εξελίξεων , έναντι των Αχαιών ή των Μεσσήνιων.

Οι έχοντες θεσμικά την ευθύνη στήριξης αυτής της πρωτοβουλίας ,  καίτοι έγιναν τα πρώτα βήματα , αν και  όλο το πολιτικό σύστημα ενημερώθηκε για την ανάγκη δημιουργίας αυτού του διαχρονικού εργαλείου επαγρύπνησης και προόδου στην ουσία το εγχείρημα αφέθηκε στην τύχη του και εκφυλίστηκε ειρήσθω εν παρόδω.

Αν και όλοι στα λόγια διαπίστωσαν την ωφελιμότητα αυτού του πολιορκητικού κριού υλοποίησης δικαίων αιτημάτων (περίπτωση μη παραχώρησης του τουριστικού λιμένα σε ιδιώτες , λόγω σθεναρής αντίδρασης όλων των τοπικών φορέων , συνέχεια δεν υπήρξε).

Οι Πατρινοί ..μάλωσαν τους υφισταμένους τους Ηλείους πολιτικούς , οι Ηλείοι ασχολήθηκαν ο καθένας με την πολιτική του επικράτηση έναντι των «ομοσταύλων» του και η ζωή ξαναπήρε την ανηφόρα.

Δυστυχώς ενώ η Μεσσηνία είχε την τύχη ταυτόχρονης παρουσίας στην πρώτη γραμμή ενός πρωθυπουργού, ενός leader στο τραπεζικό σύστημα, ενός εκ των επιφανέστερων Ελλήνων εφοπλιστών – επιχειρηματιών και ενός προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας (Σαμαράς, Τουρκολιάς, Κωνσταντακόπουλος, Παυλόπουλος)

Ενώ η Αχαΐα είχε ομοίως την τύχη να εκπροσωπείται με έναν πρωθυπουργό, έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πληθώρα υπουργών

Εμείς εδώ στην Ηλεία τελικά καταντήσαμε να μην συμμετέχουμε με εκπροσώπους μας στις τελευταίες κυβερνήσεις.

Ως εκ τούτου η ενασχόληση με… τα αυγά διαφαίνεται  ιδιαιτέρως περιπετειώδης.

Οι  ατομικές πολιτικές πρακτικές δυστυχώς δεν ωφέλησαν τον τόπο , ούτε τον οδήγησαν  στη λεωφόρο της ανάπτυξης. Το είδαμε με τα σκουπίδια, το είδαμε με τα νοσοκομεία, το είδαμε με τον δρόμο, το είδαμε με τις πανεπιστημιακές σχολές, το είδαμε παντού και πάντοτε.

Αυτή η λαϊκίστικη διαχρονική πολιτική συνταγή «μη μου τους κύκλους τάραττε» , ή  των «εικονικών» παραιτήσεων, ήσαν πρακτικές που δεν έφεραν ποτέ κανένα αποτέλεσμα και δεν είναι πλέον ευκολοχώνευτες από την Ηλειακή κοινωνία.

Μονόδρομο πλέον αποτελεί η  δράση , η ενότητα και ο κοινός αγώνας.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σταματήσουν τα «κατόπιν ενεργειών μου»  και να τεθεί το καλό της Ηλείας πάνω απ’ όλα και πάνω από όλους.

Βουλευτές, χειροκροτητές της εκάστοτε κυβερνητικής απραξίας, όσον αφορά τα αναπτυξιακά βήματα της Ηλείας και της κάθε απουσίας πολιτικού σχεδιασμού προς το συμφέρον της , δεν πρέπει να υπάρξουν τη νέα χρονιά.

Εκπρόσωποί μας στην περιφέρεια και στους δήμους που θα ασχολούνται με τα δικαιώματα και όχι τις υποχρεώσεις τους, που δεν σπάζουν αυγά, δεν πρέπει πλέον να ..ακμάζουν  στην κάθε τοπική κοινωνία.

Η Ηλεία απαιτεί συστράτευση και κοινό όραμα.

Ήρθε η ώρα αυτό να το εμπεδώσουν καλά οι πολιτικοί μας και να το αποδεχθούν ως βασική προϋπόθεση ενασχόλησης τους με τα κοινά.

Και επειδή στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα , αν αυτό δεν γίνει αξίωμα για το τοπικό πολιτικό σύστημα ,  τον λόγο έχει η τοπική κοινωνία.

Μια κοινωνία , που οφείλει να εξαγνιστεί με τη δέουσα αυτοκριτική και  με την επιβαλλόμενη επιλογή ότι το καλό όλων των πολιτών είναι η μοναδική  προσέγγιση απ’ όλους , συνειδητοποιώντας τελικά ότι κάθε πολίτης είναι αρχιτέκτονας της τύχης του.

Λεωνίδας Ελ. Βαρουξής

Όλη η επικαιρότητα