Πρόσωπο γνώριμο, αγαπητό και συμπαθές σε όλη την Ηλεία, ο σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης δεν είναι άλλος από τον Θέμη Μαντά, συνταξιούχος (πλέον) εκπαιδευτικός (και αθλητικογράφος επί σειρά ετών στην εφημ. ΠΑΤΡΙΣ και όχι μόνο). Δείτε τι απαντά στις ερωτήσεις (μόνιμες και μη)…
Ποιο είναι το κύριο γνώρισμα του χαρακτήρα σου;
Ο αυθορμητισμός, θαρρώ.
Ποιο είναι το κύριο ελάττωμά σου;
Νομίζω η παρόρμηση με την έννοια της εκτέλεσης συνεχών και πολλών πράξεων. Όχι μ’ αυτή που συνήθως αποδίδεται και αποτελούν εκδηλώσεις διαφόρων νευρωτικών κινήσεων.
Ποιο είναι το φυσικό χάρισμα που θα ήθελες να έχεις;
Μυϊκές ίνες ταχείας συστολής ώστε στα νεανικά μου χρόνια να είχα πετύχει επίδοση κάτω από 3 λεπτά 50 δεύτερα στα 1.500 μέτρα, στον κλασικό αθλητισμό.
Αν δεν ήσουν εσύ, ποιος θα ήθελες να είσαι;
Ένα πρόσωπο με περισσότερες συνάψεις ενδοπροσωπικής και συναισθηματικής νοημοσύνης, άρα περισσότερο σχεσιοδυναμικός.
Κατά πόσο η συναναστροφή σου με τα παιδιά, η διδασκαλία, η συνολική εμπειρία ως δασκάλου, έχει επηρεάσει τη ζωή σου;
Στη διάρκεια των 33 ετών στη δημόσια εκπαίδευση, ανοίχτηκαν τα σύνορα της ψυχής μου, οδηγήθηκε το μυαλό μου στην αποδημία των ονείρων και του πειραματισμού. Αντιλήφθηκα ότι οι ίσες ευκαιρίες είναι οι διαφορετικές ανάγκες που έχει το κάθε πρόσωπο στην σχολική αίθουσα, στο προαύλιο, στη κάθε δράση της ζωής.
Η ζωή χωρίς μάθημα στην τάξη είναι…
… χωρίς διλημματικές καταστάσεις, εσωτερικές συγκρούσεις, αντιφάσεις, ματαιώσεις και γρήγορες αποφάσεις. Είναι μια ζωή που καταγράφεται με χαμηλότερες ταχύτητες και καρδιακούς σφυγμούς.
Είθισται να είναι οι μαθητές που κρατούν -για μια ζωή- στο μυαλό τους κουβέντες των δασκάλων και των καθηγητών τους… σου έχει συμβεί το αντίθετο;
Σαφώς «ξέφυγαν» εκφράσεις που πιθανόν να «τραυμάτισαν». Ωστόσο στον έγγραφο απολογισμό κάθε περιόδου, μέσω ανώνυμων ερωτηματολογίων δεν εισέπραξα «θορύβους». Σε προσωπικό επίπεδο οι ανακλήσεις μου παραμένουν γαλήνιες.
Το πρώτο βιβλίο για τον Πανηλειακό (και τον πρ. πρόεδρο Σάκη Σταυρόπουλο) εκδόθηκε κι έγινε ανάρπαστο… πότε θα διαβάσουμε το δεύτερο;
Αρχές Σεπτέμβρη. Τίτλος του: «Τα δοκάρια του Πύργου 1958-1988»…
Είναι εύκολο να γράφει κάποιος για περασμένες εποχές;
Εύκολα τις σκέφτεσαι δύσκολα τις γράφεις.
Έχοντας έρθει σε επαφή με πολλούς αθλητές θα έλεγες πως αυτός που σε εντυπωσίασε περισσότερο για τον χαρακτήρα του ήταν…
Ο αρχηγός της Εθνικής μας, Γιώργος Καραγκούνης.
Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο σου;
Μία δάδα ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας από τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 που διεξήχθησαν στο Λέικ Πλάσιντ. Ως τελευταίος λαμπαδηδρόμος παρέδωσα το «Φως» της Ολυμπίας.
Τι απεχθάνεσαι πάνω απ’ όλα;
Την οκνηρία. Με την έννοια του τεμπέλη και όχι του νωχελικού.
Τι σε κάνει να χαμογελάς;
Όταν μαθαίνω ότι οι γνωστοί και φίλοι μου χαίρονται.
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σ’ αυτά που γίνονται με άδολη σκέψη και δεν στοιχίζουν σε συνανθρώπους μας.
Σε τι ελπίζεις;
Στην πολιτική επιστήμη, γιατί ρυθμίζοντας την μορφή των πράξεων και των ενεργειών των πολιτών προσδιορίζονται και ιεραρχούνται οι δραστηριότητές τους, και ελαχιστοποιούνται οι ανισότητες.
Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο επίτευγμά σου;
Η διατήρηση του πολιτιστικού κεφαλαίου της οικογένειας. Από τσαγκάρη πατέρα και μοδίστρα μάνα το «ascription» και το «achievement» μεταφέρθηκαν στην επόμενη γενιά.
Ποιος θα ήταν για σένα ο ιδανικός τόπος για να ζήσεις;
Ο Πύργος των ευεργετών του Δήμου Λετρίνων.
Αγαπημένος σου ήρωας από την πραγματική ζωή;
Ο αδερφός της μάνας μου, κτηνίατρος Κωνσταντίνος Θ. Παπαδόπουλος.
Αγαπημένο σου φαγητό και ποτό;
Ό,τι παράγει η θάλασσα και τσιπουράκι χωρίς γλυκάνισο.
Αγαπημένο σου μότο;
«Ήρθα κοντά σας ως δάσκαλος και ως δάσκαλος θα μπορούσα να φύγω. Μα επειδή μαθαίνω, παραμένω.»