Τι απέγινε η αυθεντική (και όχι η ψευδεπίγραφη τουριστική) «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας;

Μετά το 1960 υπήρχε η πεποίθηση στους επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους, ότι μπορεί να δημιουργηθεί βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Θυμάμαι και βιβλίο σχετικά που κυκλοφορούσε στην ΑΣΟΕΕ το 1980.

Το 2018 η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, διέκοψε το ρεύμα στη «Χαλυβουργική», την εταιρεία που όρισε τη βαριά βιομηχανία της χώρας!!!

Η «Χαλυβουργική» δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο απ’ την οικογένεια Αγγελόπουλου, με κεφάλαια του σχεδίου Μάρσαλ, συντελώντας με τα προϊόντα της, στην κατασκευή όλων των δημοσίων και ιδιωτικών έργων (ακόμα και κατοικιών) στην Ελλάδα έως το 2018.

Η οικογένεια Αγγελοπούλου κατάγεται απ’ τη Δημητσάνα όπου σώζεται το σπίτι του Γρηγορίου Ε’ Πατριάρχη Κων/λεως και εθνομάρτυρα (κατά κόσμον Άγγελος Αγγελόπουλος). Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα έξοδα συντήρησης του Πατριαρχείου Κων/λεως τα είχε αναλάβει διαχρονικά η οικογένεια Αγγελοπούλου και όχι το Ελληνικό κράτος.

Η ΔΕΗ εκείνη την εποχή χρέωνε τη «Χαλυβουργική», 84 €/Mwh, τη στιγμή που στη Γερμανία οι εταιρείες μεταλλουργίας πλήρωναν 36 €/ Mwh στο Γερμανικό Δημόσιο. Στην αναπτυσσόμενη δε Τουρκία, τα εργοστάσια χάλυβα είχαν τιμή ρεύματος 35 €/Mwh!! (πηγή Καθημερινή).

Την αύξηση του κόστους μεγάλωσε και η επένδυση που έκανε ο Κων/νος Αγγελόπουλος το 2000, σε νέα τεχνολογία, με ηλεκτρικούς κλιβάνους, για αύξηση της παραγωγής μη προβλέποντας (ως μη όφειλε) τη παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και τα μνημόνια που επεβλήθησαν στην Ελλάδα.

Για όλα αυτά, δεν φταίει φυσικά η οικογένεια Αγγελόπουλου που διοικούσε τόσα χρόνια με επιτυχία τη «Χαλυβουργική», αλλά το πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδος που ήταν σαφώς εναντίον της ιδιωτικής επιχείρησης και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, διαχρονικά.

Μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, οι μεγάλες δυνάμεις μοίρασαν τον κόσμο και η Ελλάδα (η πλέον φιλοκομμουνιστική χώρα της Ευρώπης), βρέθηκε στη φιλελεύθερη (δυτική) μεριά!!!

Το ΚΚΕ, το πάλεψε με εμφύλιο αλλά ηττήθηκε, κυρίως με την παρέμβαση των Αγγλοαμερικάνων.

Η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν τους το συγχώρεσε ποτέ.

Οι φιλοδυτικές εγχώριες ελίτ και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι δεν το ξέχασαν και γι’ αυτό φρόντισαν να οικοδομήσουν τη χώρα, ως μία σοσιαλιστική ρέπλικα, έτσι ώστε να μπορούν να κυβερνήσουν.

Την ίδια στιγμή που εξόριζαν τους κομμουνιστές χωρίς λόγο, υλοποιούσαν στοιχεία απ’ το πρόγραμμά τους!!, διαμορφώνοντας έναν «ιδιότυπο σοσιαλισμό» με την οικονομική βοήθεια και στήριξη των δυτικών συμμαχιών!!!

Πιστεύω ότι αυτή ήταν η μήτρα του Ελληνικού κρατισμού και η εξήγηση της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας.

Μετά την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ ο δρόμος της αριστερής Ελλάδος προς την εξουσία, φάνηκε ν’ ανοίγει. 

Οι διώξεις και ο ηρωισμός των φοιτητών του αντιδικτατορικού αγώνα τους, ολοκληρώνουν την εικόνα του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος στον λαϊκό φαντασιακό. Αν και το φοιτητικό αντιδικτατορικό κίνημα, είχε φοιτητές όλων των πολιτικών παρατάξεων, είχε δε αυτονομηθεί, κυρίως κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ έκλεισαν τον δρόμο της αριστεράς. Οικειοποιήθηκαν όλα τ’ αριστερά συνθήματα (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο κτλ.), ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκαν τον πακτωλό χρημάτων της ΕΟΚ, ώστε να διαμορφώσουν την εικόνα μιας σύγχρονης Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, υπό τη στήριξη αλλά και τη συνεχή απαίτηση συντεχνιακών διεκδικήσεων των λαϊκών στρωμάτων.

«Το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και οι μη προνομιούχοι, να νομίζουν ότι βρίσκονται στην εξουσία»

– Η προσχώρηση ορισμένων φοιτητών του αντιδικτατορικού αγώνα στον ιδιότυπο «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ακυρώσουν την ανιδιοτέλεια του αυτονομηθέντος  φοιτητικού κινήματος.

– Ο ιδιότυπος «σοσιαλισμός» του ΠΑΣΟΚ έχει δημοκρατία και προσφορά χρήματος, αλλά δεν έχει παραγωγή. 

– Έχει κοινωνικό κράτος, ισχυρές συντεχνίες και επιδόματα αλλά δεν έχει σχέδιο και όραμα για το μέλλον.

–  Η αύξηση της προσφοράς (κυκλοφορίας) χρήματος, αύξησε τις τιμές των προϊόντων (πληθωρισμός) κυρίως των εισαγομένων.

– Το εμπορικό ισοζύγιο έγινε αρνητικό.

– Έτσι σβήνει ή αργοπεθαίνει η πολλά υποσχόμενη «ελαφρά», βιομηχανία και βιοτεχνία η οποία είχε σημαντικό εξαγωγικό προσανατολισμό (κυρίως προς την Ευρώπη).

– Έχει μαζική ανώτατη παιδεία και κοινωνική κινητικότητα, συνταξιούχο πενηντάρη και επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά δεν έχει βιώσιμη ανάπτυξη, αφού στηρίζεται στις υπηρεσίες, την κατανάλωση και τον δανεισμό.

– Έχει ελεύθερη οικονομία, αλλά δεν έχει πολλά από τα συστατικά των ευρωπαϊκών οικονομιών.

– Λείπουν δραματικά απ’ την οικονομία, – η εξωστρέφεια, – ο ανταγωνισμός – και ο ορθολογισμός!!!

Η δεξιά παράταξη δεν είναι κορόιδο. Προσαρμόζεται πλήρως σ’αυτό το κοινωνικό πλαίσιο- κράτος, διορίζοντας όμως «τα δικά τους παιδιά» και διογκώνοντας το κράτος… μέσω του δανεισμού. Έτσι τροφοδοτεί παθητικά την αριστερή ιδεολογία.

-Η μεταπολιτευτική Ελλάδα μαθαίνει να απεχθάνεται τις ΗΠΑ, την ελεύθερη οικονομία, τον ανταγωνισμό, την καινοτομία, τη «καπιταλιστική» παραγωγή, το κέρδος και τον πλούτο των άλλων.

-Μαθαίνει ν’ αγαπά τη διαμαρτυρία, τη διαδήλωση, την εξέγερση και το μπάχαλο.

-Να ανέχεται την τρομοκρατία, την κατάληψη, την πολιτική βία αφού τους διαχειρίζεται ως μοχλούς πίεσης για περισσότερα επιδόματα!!!

– Κρύβεται πίσω από τη συλλογική ευθύνη, (δηλαδή την ανευθυνότητα) και ενοχοποιεί την ατομική ως αντιδραστική!!!

– Μαθαίνει να περιστρέφεται γύρω απ’ το κράτος και να σκέφτεται πως θα το διογκώσει και θα το αλώσει.

Μισεί τον Γιαννίτση, επειδή θέλει να διασώσει το ασφαλιστικό σύστημα με περικοπές και εξοργίζεται με τον Κόκκαλη και τον Τσουκάτο, μόνον όταν ο Σημίτης σταματάει να μοιράζει χρήμα. 

-Αποθεώνει τον large Κώστα (μικρό) Καραμανλή που μετά το 2004 (2004- 2007) με τον αλόγιστο υπερδανεισμό, τινάζει την μπάνκα στον αέρα και όταν σκάει η παγκόσμια οικονομική κρίση (2008) βρίσκει την Ελλάδα ανοιχτή και την χτυπάει αλύπητα!!!

Και τότε οι ντόπιες πολιτικές ελίτ ανακαλύπτουν και πάλι την πολιτική αριστερά.

Αν οι «κάλπικοι» σοσιαλιστές αδυνατούν να διασώσουν τον σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων, ήρθε επιτέλους η ώρα των αυθεντικών!!!

Οι originals αριστεροί δεν είχαν χρήματα των άλλων, αλλά είχαν νομισματοκοπείο και «I owe you».

Όμως παρ’ όλο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (60% υπέρ της εξόδου από το Ευρώ) ο ΣΥΡΙΖΑ διστάζει να διαβεί τον Ρουβίκωνα και η Ελλάδα παραμένει στην Ευρώπη, με την οικονομία της όμως στην εντατική!

Πιστεύω ότι έπρεπε ν’ αναφερθούν τα ανωτέρω για να γίνει κατανοητό, τι συνέβη στη βιομηχανία της χώρας.

Αφού η «Χαλυβουργική» άντεξε την κατάργηση των δασμών (τελωνειακής ένωσης κρατών ΕΟΚ) το 1981 και ενώ η εταιρεία ολοκλήρωνε την εγκατάσταση μίας νέας υπερσύχρονης μονάδας παραγωγής χαλιβυρόφυλλων ψυχρής έλασης σε ρολά και άλλα φύλλα, διατηρώντας την ισχυρή εξαγωγική δραστηριότητά της, ήρθε η δολοφονία του Δημήτρη Αγγελόπουλου από τη «17 Νοέμβρη».

Η δολοφονία του Δημ. Αγγελόπουλου το 1986 από την 17 Νοέμβρη στον Πειραιά, στέρησε από τη «Χαλυβουργική» τον οικονομικό της «εγκέφαλο».

Τότε άρχισε η πτώση της «Χαλυβουργικής».

Ο αδελφός του δολοφονηθέντος, Παναγιώτης Αγγελόπουλος ανέλαβε τα ηνία της εταιρείας, σταματώντας όλες τις προγραμματισμένες επενδύσεις και ενίσχυσε την παρουσία της οικογενείας στη ναυτιλία, όπου μεγαλούργησε.

Παρόμοια ιστορία υπάρχει και στην πορεία της άλλης μεγάλης βαριάς βιομηχανίας, των ναυπηγείων «Ελευσίνας».

Το ελληνικό κράτος της δεκαετίας ΄80- ’90, μη μπορώντας να αντέξει τις ζημιογόνες χρήσεις των ναυπηγείων, λόγω κακής διαχείρισης αποφάσισε να παραχωρήσει τη διοίκηση των ναυπηγείων Ελευσίνας σε «στρατηγικό επενδυτή», με την προτροπή της ΕΟΚ.

Απευθύνθηκε λογικά στους Έλληνες εφοπλιστές που γνώριζαν τη δουλειά και θα μπορούσαν να ξαναζωντανεύσουν μια τέτοια παραγωγή.

Ο πρόεδρος των Ελλήνων εφοπλιστών, με έδρα το Λονδίνο, Μιχάλης Περατικός (οικογένεια εφοπλιστών άνω των 100 ετών) απεδέχθη την πρόσκληση, θεωρώντας την αποδοχή αυτής ως πατριωτικό καθήκον.

Το 1992 ο Μιχάλης Περατικός έρχεται στον Πειραιά και εγκαθιστά τον γιο του, Κώστα Πειρατικό διευθυντή των ναυπηγείων Ελευσίνας.

Ο Κώστας Περατικός ήταν από μικρός δίπλα στον πατέρα του, το δεξί του χέρι και κληρονόμος των επιχειρήσεών του.  

-Ο Κώστας Περατικός δολοφονείται τον Μάιο του 1997 από τη «17 Νοέμβρη».

Τι έχει να πει η πολιτική ηγεσία στο Μιχάλη Περατικό που τον παρακάλεσε ν’ αναλάβει τα Ναυπηγεία και δολοφονήθηκε ο γιος του;

Για να γίνει ανάπτυξη σ’ αυτόν τον τόπο πρέπει πρώτα απ’ όλα η κοινωνία να δεχθεί τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, να τις αγκαλιάσει και να τις υποστηρίξει για να μεγαλώσουν. Αυτό φυσικά γίνεται με την προτροπή του κράτους.