Την τελευταία εβδομάδα το πρόσωπο του τ. ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, και δημοφιλούς ηθοποιού Αλέξη Γεωργούλη, φιγουράρει σε όλα τα ΜΜΕ. Το ντόμινο ξεκίνησε με το αίτημα για άρση της ασυλίας του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ώστε να καταθέσει στην εισαγγελία, σχετικά με μήνυση που υπάρχει εις βάρος του, και η οποία αφορά βιασμό και σωματική κακοποίηση.
Επισήμως δεν ξέρουμε ούτε το κατηγορητήριο, ούτε τα όποια αποδεικτικά στοιχεία έχουν συγκεντρώσει οι βελγικές αρχές. Η ίδια η καταγγέλλουσα όμως, της οποίας τα στοιχεία διέρρευσαν χωρίς τη συγκατάθεσή της, προχώρησε σε δημόσια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γνωστοποιώντας τα αδικήματα που αφορά η καταγγελία της, τα οποία ο Αλέξης Γεωργούλης αρνείται ότι διέπραξε.
Ο ανεξάρτητος – πλέον – ευρωβουλευτής, λοιπόν, θα πρέπει να λογοδοτήσει στις βελγικές αρχές για τα παραπάνω σοβαρότατα ποινικά αδικήματα, ενώ υπάρχουν και οι φήμες πως έχουν γίνει ακόμη δύο καταγγελίες σε βάρος του, οι οποίες αφορούν ανάρμοστη συμπεριφορά στο περιβάλλον της εργασίας του. Την τελευταία κουβέντα, όπως συμβαίνει πάντοτε σε αντίστοιχες περιπτώσεις, θα την πει η δικαιοσύνη.
Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, ο καθένας θα λέει το μακρύ και το κοντό του… και όπως δυστυχώς έχουμε δει να συμβαίνει σε κάθε παρόμοια περίπτωση, που προβάλλεται στη δημόσια σφαίρα και αφορά καταγγελία κακοποιητικής σεξουαλικής συμπεριφοράς, ένας είναι ο μεγάλος “καημός” μια -αρκετά μεγάλης- μερίδας κόσμου… να αμφισβητήσει το θύμα.
Τόσες καταγγελίες, τόσες καταδίκες, metoo σε Ελλάδα, Ευρώπη, ΗΠΑ, κι όμως ακόμη κάποιοι δεν έχουν μάθει τίποτα και νομίζω πως ποτέ δεν θα μάθουν. «Victim blaming» και άγιος ο θεός. Χλευάζουν το θύμα, κάνουν πλάκα με σοβαρά ποινικά αδικήματα όπως ο βιασμός και η κακοποίηση, σου λένε “έλα τώρα που είχε ανάγκη αυτός να βιάσει” κι άλλα τόσα χυδαία και απαίδευτα… Και την ίδια ώρα που με όλη τη σαπίλα που τους διακατέχει, κάνουν τα πάντα για να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα του θύματος και να σπάσουν το σθένος και το ηθικό του, ένα άλλο θύμα κακοποίησης, σκέφτεται πως ίσως δεν πρέπει να μιλήσει για να μη στοχοποιηθεί, να μην εξευτελιστεί, να μη στεναχωρήσει όσους αγαπά, να μη τους βάλει στη θέση να βλέπουν τον “λιθοβολισμό” του. Όχι, η ντροπή πρέπει να ανήκει όλη στον θύτη και σε εκείνους που τον ανέχονται και τον υπερασπίζονται. Και τελειώνει εδώ.
Το θύμα, κάθε θύμα, χρειάζεται τη στήριξή μας, την εμπιστοσύνη μας, να ξέρει πως δεν είναι μόνο, να ξέρει πως θα μιλήσει και θα ακουστεί, πως θα καταγγείλει και θα βρει δικαίωση. Δεν υπάρχουν ναι μεν αλλά και αστερίσκοι. Να σπάσει πια το απόστημα.