Το καλοκαίρι που φεύγει …

Οι μικροί απολογισμοί που συνοδεύουν το τέλος κάθε εποχής, αποτελούσαν πάντοτε ένα μεγάλο μπέρδεμα για μένα. Ξαφνικά κι ενώ η θερινή ραστώνη σε κρατούσε “ναρκωμένο’’, έρχονται οι πρώτες φθινοπωρινές καταιγίδες και σε αναγκάζουν να δεις τα πράγματα ως έχουν.

Αναγκάζεσαι λοιπόν να δεις αυτά που το καλοκαίρι πήρε μαζί του φεύγοντας. Εκείνα που άφησες να φύγουν, κι εκείνα που έφυγαν χωρίς να το περιμένεις, αιφνιδιαστικά και απροειδοποίητα. Η πραγματικότητα σου χτυπάει την πόρτα και όσο και να θες να το αποφύγεις, πρέπει να ανοίξεις και να τη δεχτείς. Μαζί της, πρέπει να δεχτείς και τη νέα εποχή που έρχεται…

Το φθινόπωρο φέρνει μαζί του όλες τις ευθύνες και τις έγνοιες που αγνοούσες επίμονα τους θερινούς μήνες. Μπαίνεις πάλι στο γνωστό σου πρόγραμμα και στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αποχαιρετάς τη θάλασσα και τις παραλίες. Ίσως να σου περισσεύει λίγος χρόνος για την αναπόληση τους, μες το αστικό λεωφορείο πηγαίνοντας στη δουλειά. Απαραίτητη αναπόληση, για να αποδεχτείς σιγά-σιγά, ότι επέστρεψες στα τσιμέντα…

Μην απογοητεύεσαι, πάντα ήξερες να βρίσκεις χρώμα μέσα στο γκρίζο αυτής της πόλης. Άλλωστε έχεις και τον ήλιο. Κι εκείνος έχει τον τρόπο να  κάνει τα πάντα να δείχνουν πιο όμορφα, ακόμη και τα τσιμέντα, ακόμη και τη μουντή καθημερινότητα του αστικού τοπίου.  Μην σε μελαγχολήσουν τα πρωτοβρόχια. Μην τα φοβάσαι. Σκέψου πως ότι αντέξει στην αστραπή θα κρατήσει και ότι λυγίσει στ’ αρώματα του φθινοπώρου, άστο απλά να μείνει πίσω σου.

Πες ότι ξέχασες να το βάλεις στις αποσκευές σου επιστρέφοντας. Άλλωστε το μοναδικό που έπρεπε να φυλάξεις σ’ αυτές είναι ο ήχος της θάλασσας γιατί θα έρθει η στιγμή να τον αντιπαραθέσεις με αυτόν της βροχής. Κι είναι μια δύσκολη αντιπαράθεση, να το θυμάσαι. Μόνο αν κρατήσεις το καλοκαίρι μέσα σου, την έχεις κερδίσει…

Μαριάννα Μητροπούλου

mariannaki_1993@hotmail.com