Αρθρογραφία

Το κεφάλι στην άμμο

Ορισμένοι θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν πως είναι εγκλήματα πάθους, ενώ πρόκειται για εγκλήματα εξουσίας.
Ακούστε το άρθρο

Ενώ τσακωνόμαστε για το αν ο όρος «γυναικοκτονία» είναι σωστός και το αν πρέπει τα εγκλήματα αυτά να διαχωρίζονται τελικά από τα άλλα, ήρθε η σκληρή πραγματικότητα να μας θυμίσει ότι αν δεν κατανοήσουμε με τι φαινόμενο έχουμε να κάνουμε, κάποιοι νταήδες θα συνεχίσουν να δολοφονούν εν ψυχρώ νεαρά κορίτσια ή μεγαλύτερες γυναίκες με τον ισχυρισμό ότι τελούσαν εν θερμώ.

Ορισμένοι θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν πως είναι εγκλήματα πάθους, ενώ πρόκειται για εγκλήματα εξουσίας. Ορισμένοι θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται γιατί κάποιες γυναίκες δεν φεύγουν από το κακοποιητικό τους περιβάλλον, ή αν φεύγουν γιατί επιστρέφουν; Πάντα θα υπάρχει ένας λόγος να αμφιβάλλουμε. Μα αν την κακοποίησαν, γιατί περίμενε τόσα χρόνια για να το καταγγείλει; Μα αν τη βίασαν, γιατί δεν το είπε ούτε στους γονείς της;

Μα αν την έδερναν, γιατί δεν σηκώθηκε να φύγει; Κι όσο αμφιβάλλουμε, τόσο θα μετράμε θύματα. Κάνουμε συγκρίσεις: Πότε δολοφονήθηκαν περισσότερες γυναίκες, επί ΣΥΡΙΖΑ ή επί Νέας Δημοκρατίας; Ποιοι δολοφονούν πιο άγρια, οι Πακιστανοί ή οι Έλληνες; Όσο χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο, τόσο οι γυναίκες θα παραμένουν απροστάτευτες. Όσο βαυκαλιζόμαστε ότι το πρόβλημα των γυναικοκτονιών θα λυθεί με την αυστηροποίηση των ποινών, τόσο θα αδυνατούμε να καταλάβουμε τον ρόλο μιας πατριαρχικής κουλτούρας, ενός υποκριτικού οικογενειακού περιβάλλοντος, μιας ενοχικής γειτονιάς, μιας αδύναμης πολιτείας. Οι γυναικοκτονίες δεν αποτελούν ελληνική αποκλειστικότητα. Στην Ισπανία έχουν λάβει αυστηρά μέτρα και βλέπουν αποτελέσματα, στη Γαλλία το ίδιο, τι περιμένουμε για να τους αντιγράψουμε;

Όλη η επικαιρότητα