Το μήνυμα της Ανάστασης μέσα από την Ειδική Αγωγή

Την πιο σημαντική ημέρα της Χριστιανοσύνης, την ημέρα που τα Πάθη διαδέχεται  η Ανάσταση και η εφορία για μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα, μια άλλη ίσως θεώρηση της ζωής μας, της πορείας μας, των αξιών και των αρχών μας, δεν μπορεί παρά να θυμηθεί κανείς και τα άτομα εκείνα που μέσα από τα δικά τους καθημερινά ακούσια πάθη ονειρεύονται και ελπίζουν μια δική τους ανάσταση. Έχω στο μυαλό μου τα άτομα με Εδικές Ανάγκες που η ζωή τα κατέταξε σε μια κατηγορία ανθρώπων που ζουν  το δικό τους Γολγοθά και που η δική τους ανάσταση σχετίζεται άμεσα με τον περίγυρό τους, με μας τους ίδιους, με την κοινωνία μας γενικότερα.  Γιατί η ποικιλομορφία και η ετερότητα των ανθρώπων αυτών έχει τόσο μεγάλο εύρος που από τη μια βλέπεις άτομα με Ειδικές Ανάγκες που όχι απλά τα θαυμάζεις αλλά και τα ζηλεύεις πολλές φορές για τον τρόπο και το δυναμισμό που αντιμετωπίζουν τη ζωή και προσαρμόζονται στις ιδιαιτερότητές τους και από την άλλη βλέπεις άτομα που συνειδητοποιείς ότι η ζωή τους εξαρτάται απόλυτα και αποκλειστικά από τα υποκείμενα του άμεσου περιβάλλοντός τους.  Πώς μπορεί για παράδειγμα  να μη θαυμάσει κανείς το σθένος, το πείσμα και τη στάση ζωής των αθλητών των Παραολυμπιακών αγώνων ή των ανθρώπων με προβλήματα όρασης,  ακοής, εγκεφαλικής παράλυσης  που κάνουν ακαδημαϊκή καριέρα και μάλιστα διεθνή. Από την άλλη πώς να μην κατανοήσει κανείς και την ανάγκη των ατόμων που βρίσκονται για παράδειγμα στο εύρος του αυτισμού ή έχουν ψυχοπαθολογικές διαταραχές  ή διάφορα σύνδρομα και που η καθημερινότητα τους είναι απόλυτα εξαρτημένη από την οικογένειά τους.        

Ωστόσο όποια κατηγορία ατόμων με Ειδικές Ανάγκες κι αν σκεφτεί κανείς θα διαπιστώσει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους κάτι κοινό: μισούν τον οίκτο, την «κλεφτή» ματιά, τη συμπάθεια, τη συμπόνια,  την κοινωνική αποστέρηση, την  αποξένωση, τη μοναξιά.  Αυτό που ζητούν, απαιτούν και χρειάζονται είναι ο σεβασμός, η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη, οι διαπροσωπικές σχέσεις, η ενσυναίσθηση, η φιλία. Κάθε «διαφορετικός» άνθρωπος εκείνο που ουσιαστικά έχει ανάγκη είναι να μην τονίζουμε τη διαφορετικότητά του με τις πράξεις, τα λόγια και τις συμπεριφορές μας. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι να πράττουμε, να ενεργούμε και να συμπεριφερόμαστε με γνώμονα  την αποδοχή της διαφορετικότητάς του όποια μορφή κι αν έχει  ετούτη. Άλλωστε πρωταρχική ανάγκη στη ζωή για όλους μας είναι η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων, η επαφή μας με τους άλλους, η ενσωμάτωσή μας στη κοινωνία. Μέσα από τη δημιουργία αυτών των σχέσεων και την αμφίδρομη δράση τους ενισχύεται η αυτοπεποίθηση, τα άτομα απαλλάσσονται από αισθήματα κατωτερότητας, φεύγουν οι φοβίες, υπάρχει δημιουργική διάθεση, τονώνεται η αισιοδοξία, απομακρυνόμαστε από το περιθώριο, νικάμε τις μειονεξίες μας με τελικό πάντα στόχο τη θεμελιώδη ανάγκη μας  για αυτοπραγμάτωση στα πλαίσια της κοινωνικής μας ένταξης.  Οι κοινωνικές σχέσεις βοηθούν τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες να ξεπεράσουν ψυχολογικά την «αδυναμία» τους, γίνονται χρήσιμα για τον εαυτό τους και τους άλλους, αποκτούν αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση, προϋποθέσεις για καλύτερη κοινωνική συνοχή, ενώ παράλληλα η κοινωνία παύει να είναι απορριπτική και δείχνει την καλή της όψη.

Μπορούμε έτσι να γίνουμε όλοι συνάνθρωποι και συνοδοιπόροι σε μια κοινή ζωή, να συνυπάρξουμε  χωρίς πρωτόγονα συναισθήματα, κάνοντας μέρος της καθημερινότητάς μας το σύνθημα «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι».  Δεν ξέρω αν με τον τρόπο αυτό θα βοηθήσουμε τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες να βιώσουν τη δική τους ανάσταση, είμαι απόλυτα σίγουρη όμως ότι μέσα από το δρόμο που χάραξε ό ίδιος ο Θεάνθρωπος κάθε ανθρώπινο ον  έχει δικαίωμα στην ευτυχία, στη δικαίωση και στη γεφύρωση της ψυχικής του μοναξιάς!     

Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά!

Στασινοπούλου Τζωρτζίνα