Το στίγμα της εβδομάδας

Η Ευρώπη έχει γίνει ξανά το επίκεντρο της πανδημίας, ωθώντας ορισμένες χώρες, να επαναφέρουν περιορισμούς ενόψει των Χριστουγέννων και προκαλώντας συζητήσεις για το αν τα εμβόλια από μόνα τους επαρκούν για να τιθασεύσουν τον ιό.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Νοέμβριο του 2020 ξαναμπαίνει σε κλοιό πανδημίας- λοκντάουννέων αυστηρών μέτρων, και οι διαδηλώσεις εναντίον τους φουντώνουν σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις.

Το ερώτημα είναι «γιατί»; Γιατί η πιο εμβολιασμένη ήπειρος του πλανήτη, με το πιο ανεπτυγμένο και κοινωνικοποιημένο σύστημα υγείας, με δημοκρατικές κυβερνήσεις και υψηλούς δείκτες κοινωνικής και ιδεολογικής συνοχής δεν μπορεί να ξεπεράσει τον βραχνά της πανδημίας;

Είναι πολύ δύσκολο να χωνευτεί ότι σχεδόν κάθε μέρα μόνο στη χώρα μας πεθαίνουν 100 συνάνθρωποί μας (χωρίς όνομα, χωρίς πλάνα,
χωρίς δημοσιότητα).

Σε μερικούς μήνες θα κλείσουν δύο χρόνια από την αρχή αυτής της
ιστορίας, και όμως η πανδημία συνεχίζει να διχάζει κοινωνίες, να υποσκάπτει τη νομιμοποίηση των πολιτικών συστημάτων, να τροφοδοτεί οικονομικές κρίσεις. Η πανδημία αποκάλυψε έναν κόσμο άνισο, διχασμένο και ανεύθυνο.

Τί έχει πάει λάθος; Οι απαντήσεις είναι δύσκολο να δοθούν, ιδιαίτερα αν κάποιος θέλει να αποφύγει γενικεύσεις, αφορισμούς και επιφανειακές συγκρίσεις που από
την αρχή της κρίσης έχουν στιγματίσει τη δημόσια συζήτηση.

Εδώ και μήνες έχουμε το ίδιο βαρετό γαϊτανάκι χωρών να εναλλάσσονται στον ρόλο του «success story» και της «αποτυχίας».

Πέρα από πολιτικά πρόσημα και χρώματα αυτό που διαπιστώνουμε είναι πως ίσως δεν ήταν τελικά η οικονομική κρίση που φανέρωσε «κρίση αξιών», «πολιτισμική κρίση».

Ίσως είναι τώρα η πιο δύσκολη περίοδος. Μπαίνοντας στο τέταρτο κύμα, είμαστε στο πραγματικό ναδίρ. Στο πιο βαθύ σκοτάδι. Μετά από 20 μήνες, βλέποντας
ξανά τα νούμερα να φουντώνουν κι έχοντας μετατρέψει την απώλεια σε
ένα απλό νούμερο καθημερινής ενημέρωσης, είναι προφανές ότι κι ως κοινωνία δεν καταφέραμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Κλειστήκαμε πίσω από νέα σχήματα διχασμού, λουζόμαστε καθημερινά μια συλλογική αποτυχία, αφήνουμε σιγά σιγά τη φυσική ανοσία να επιλέξει για μας