Αρθρογραφία

Το στίγμα της εβδομάδας

Η υπόθεση της Πάτρας ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη εξαρχής.
τετράδιο και στυλό
Ακούστε το άρθρο

Με αφορμή τα σημερινά «γενέθλια» του Joseph Pulitzer, οι δημοσιογραφικές πρακτικές του οποίου γέννησαν τον όρο «κίτρινος τύπος», (είναι ο ίδιος που με τη διαθήκη του θεσπίστηκαν και τα γνωστά δημοσιογραφικά και λογοτεχνικά βραβεία που φέρουν το όνομά του) σκέφτομαι πόσο συγκλονιστικά επίκαιρες είναι οι μέθοδοί του.

Το μότο του Πούλιτζερ που υπήρχε στην αίθουσα σύνταξης ήταν «Ακρίβεια! Λακωνικότητα! Ακρίβεια!».

Πίστευε στην αναφορά των γεγονότων και σε τίποτα άλλο. Ωστόσο, όταν ο Γουίλιαμ Χιρστ αγόρασε μια ανταγωνιστική εφημερίδα, τη New York Journal, το 1895, ο Πούλιτζερ ξέχασε τα πρότυπα και τις αρχές του.

Για να πουλήσει περισσότερα φύλλα, τόσο ο Πούλιτζερ και ο Χιρστ άρχισαν
να γράφουν υπερβολικές ιστορίες και άρθρα, να τυπώνουν αιματηρά πρωτοσέλιδα, και να χρησιμοποιούν πολλές φωτογραφίες και κινούμενα σχέδια
για να προσελκύσουν αναγνώστες.

Κατέφυγαν δηλαδή στο στυλ δημοσιογραφίας που σήμερα ονομάζουμε «κίτρινη».
Μετά από πολλά χρόνια προσπάθειας να ξεπεράσει τον Χιρστ, ο Πούλιτζερ
συνειδητοποίησε τελικά τη ματαιότητα αυτού του είδους της δημοσιογραφίας
και προσπάθησε και πάλι να αναφέρει μόνο τα γεγονότα.

Ήταν αναπόφευκτο ότι ορισμένες εφημερίδες, και ιδίως εκείνες που απέφυγαν από ανεύθυνες τακτικές, θα υποστούν απώλειες κυκλοφορίας. Μία από αυτές ήταν οι New York Times…

Η υπόθεση της Πάτρας ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη εξαρχής.

Δεν χρειαζόταν συγκλονιστικό αστυνομικό δαιμόνιο για να περιμένουμε την εξέλιξή της. Και πλέον έχει πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης….

Και για όσους το …αγνοούν έχουμε νομικό σύστημα και μάλιστα δίκαιο για τέτοιες περιπτώσεις. Δεν είμαστε στην εποχή του Χαμουραμπί. Έχουμε ένα καλό νομικό σύστημα, που υπερασπίζεται τα παιδιά.

Κι όμως συνεχίζει να μονοπωλεί τα δελτία και τις πάσης φύσεως εκπομπές.
Όσο κι αν είναι το έγκλημα του αιώνα, όσο κι αν δεν το χωρά ο νους τα όσα φαίνεται να οδήγησαν στον θάνατο στα τρία παιδιά από την Πάτρα, αυτό που
συμβαίνει εδώ και μέρες σε κάποια μέσα ενημέρωσης είναι αδιανόητο!

Η Ρούλα, η μάνα της, η αδελφή της, ο πατριός της, τα πεθερικά της, η ξαδέλφη της, η κουμπάρα της, η «χαρτορίχτρα», η «καφετζού», η «νυχού», ο πρώην, η πρώην του πρώην, τα ξαδέλφια της σπιτονοικοκυράς, τα ανίψια της, ο ιδιοκτήτης του γραφείου κηδειών, η κόρη του ιδιοκτήτη του γραφείου κηδειών παρελαύνουν καθημερινά.

Κι από την άλλη ο Μάνος, οι φίλοι του, η κοπέλα του, η πρώην του, ο πατέρας του, σκύλος του, ο γείτονας… Όλοι αυτοί που «κάτι είχαν καταλάβει, αλλά δε μίλησαν»… 24 ώρες το 24ωρο, «βομβαρδιζόμαστε» από «πληροφορίες». Σενάρια… υποθέσεις… Ερμηνείες…

Άχρηστες λεπτομέρειες… Κοινοτυπίες… Φράσεις κλισέ… Οι πιο πολλές ανούσιες κι άσχετες με την τραγική από κάθε άποψη υπόθεση. Για να μην μιλήσω για το «τσίγκλισμα» της κοινής γνώμης και την προσπάθεια ξυπνήματος των πιο αγρίων ενστίκτων του ανθρώπου. Μια προσπάθεια που ως κοινωνία μας γυρίζει στον μεσαίωνα. Απόδειξη ο όχλος έξω από το σπίτι στην Πάτρα και μπροστά από τα δικαστήρια στην Ευελπίδων. Όλα αυτά για λίγα «κλικ», για λίγη τηλεθέαση, χωρίς μέτρο, χωρίς έλεγχο, χωρίς φραγμό.

Και βράζει το αίμα του όχλου και ζητά περισσότερο αίμα. Θέλουν αίμα, όπως αίμα θέλουν οι δολοφόνοι. Δεν βλέπω καμία διαφορά.

H πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ακρίβεια, η φτώχεια, το ράλι της ενέργειας και τα τιμολόγια της ΔΕΗ, η δύσκολη καθημερινότητα πέρασαν σε
δεύτερη μοίρα. Αίμα και σπέρμα έλεγε ένας συνάδελφος παλιά. Αυτό πουλάει…
Κι αφού πουλάει… Με λίγα λόγια έχουμε χάσει τη μπάλα… Η μήπως απλά μας προσφέρουν θεάματα για να ξεχάσουμε τον άρτο που δεν έχουμε;

Όλη η επικαιρότητα