Μέσα σε μία ώρα συνάντησα τρεις ανθρώπους που μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Δεν βρίσκουμε προσωπικό». «Εδώ και μήνες βάζω αγγελία στις εφημερίδες και σάιτς, με πήραν μόνο τρεις τηλέφωνο», μου λέει ο ένας και συμπληρώνει: «Δεν υπάρχει κόσμος που ψάχνει δουλειά». Έχει μάλιστα καταλήξει σ’ ένα εξωφρενικό (κατ’ εμέ) συμπέρασμα.
Πιστεύει ότι τα νέα παιδιά δεν θέλουν να δουλέψουν. Σας μεταφέρω τις λέξεις τους για να καταλάβετε: «Ο ένας μου είπε κατάμουτρα πως ψάχνει «μια καλή αργομισθία», ο άλλος από ότι κατάλαβα έχει κάνει σκοπό ζωής να λάβει κάθε είδους επίδομα. Κι ο τρίτος εισπράττει το επίδομα ανεργίας και ήθελε να αμείβεται με «μαύρα», δουλεύοντας λίγες μέρες τον μήνα. Είναι τεμπέληδες σου λέω» (πιο πολύ μονολογεί). Ένα συμπέρασμα προφανώς εσφαλμένο που ωστόσο καταδεικνύει την απογοήτευση του μικρομεσαίου εργοδότη που κατά τη γνώμη του παρότι προσφέρει μια καλοπληρωμένη δουλειά δεν βρίσκει ανταπόκριση.
Λίγο πιο μετά συναντώ δυο φίλους και τους μεταφέρω τη συζήτηση που μόλις σας περιέγραψα. «Προφανώς, υπάρχουν κάποιοι εικοσάρηδες που προτιμούν τα λεφτά του ταμείου ανεργίας συν το χαρτζιλίκι του μπαμπά, παρά να τους «βγαίνει η πίστη στη δουλειά». Και κάποιοι με τα διπλά τους χρόνια, που επιλέγουν να παραμείνουν στο πατρικό τους «για να μην ζοριστούν». Αλλά η πλειοψηφία δεν είναι έτσι» μου λέει ο ένας. «Πιστεύω πως υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στις απαιτήσεις του εν δυνάμει εργαζόμενου και στις δυνατότητες του εν δυνάμει μικρομεσαίου εργοδότη» μου λέει ο άλλος και συμπληρώνει «όλοι ψάχνουν δουλειές πάνω από 1200 ευρώ, πράγμα καθόλου παράλογο αν αναλογιστείς ο κόστος ζωής. Μόνο που δεν ξέρω πολλούς εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα που να μπορεί να προσφέρει αυτόν τον μισθό. Δεν τον συμφέρει!» Ας μην κρυβόμαστε, η ζωή με το βασικό μισθό δεν βγαίνει ούτε για τους άγαμους νέους. Αναρωτιέμαι θα γεφυρωθεί ποτέ αυτό το χάσμα; Θα βρεθεί άραγε σημείο ισορροπίας ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο; Άμεσα δεν το βλέπω… Ούτε για του χρόνου το βλέπω. Μάλλον για εισαγωγή εργαζομένων μας βλέπω με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ελληνική οικονομία και για το δημογραφικό.
Αυτό που εγώ βλέπω είναι ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο που έχει να κάνει με την άρνηση των νέων να προσχωρήσουν σε μια ζωή χωρίς ασφάλεια και προοπτική. Το κοινωνικό συμβόλαιο καταρρέει. Δεν λειτουργεί! Η εργασία δεν πληρώνεται. Το φαινόμενο της άρνησης εργασίας, είναι κοινωνικό και οικονομικό, άρα πολιτικό. Και τέτοια οφείλει να είναι και η λύση. (Κι ύστερα ξύπνησα…)