Το στίγμα της εβδομάδας

Εκτελώντας χρέη «μεταφορέα» (οι μαμάδες θα με καταλαβαίνουν) έπιασα κουβέντα με τέσσερα 17χρονα. «Τι θα ψηφίσετε τον Μάιο;» ρωτάω. Κοιτιούνται μεταξύ τους, και με κοιτούν σαν …εξωγήινη. Ξανακοιτιούνται κι συνεχίζουν την κουβέντα τους.

Δεν το βάζω κάτω. «Αυτό που θα ψηφίσετε στις πρώτες εκλογές, θα ψηφίσετε και στις δεύτερες;» ρωτάω Κόβουν μαχαίρι την κουβέντα. «Τι; Δύο φορές θα ψηφίσουμε δηλαδή;» ρωτά αυτός που κάθεται πίσω μου. «Είπαμε να ψηφίσουμε μια φορά, αλλά όχι και κάθε βδομάδα. Μα καλά, άλλη δουλειά δεν έχετε εσείς; Συνέχεια ψηφίζετε;» Με …αποστόμωσε

Δεν προλαβαίνω να μιλήσω παίρνει πάσα ο πίσω δεξιά. «κ. Γιούλη, πώς γίνεται να ψηφίζουμε, αλλά να μας ζητούν ταυτότητα για να πιούμε μια μπίρα; Δηλαδή είμαστε μεγάλοι για να επιλέγουμε ποιος μας εκπροσωπεί αλλά δεν έχουμε κανένα άλλο δικαίωμα; Για όλα μα για όλα χρειάζεται συγκατάθεση των γονιών μου…». Ο δικός μου που κάθεται στην θέση του συνοδηγού μου κάνει νοήματα να πάψω με τις ερωτήσεις …

Τι θα ψηφίσουν αυτά τα παιδιά (σκέφτομαι) και πόσο θα επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα; Άντε τώρα οι υποψήφιοι να βρουν κοινή διάλεκτο τα κόμματα μας με τέτοιους νέους ψηφοφόρους. Τι να τους πουν; Πώς να τους το πουν; Πώς να τους πείσουν; Σαν να άκουσαν την σκέψη τους ακούω να λένε μεταξύ τους «νομίζουν ότι αν βγάλουν ένα σποτ με κάποιον να ραπάρει θα μα ψήσουν. Δεν καταλαβαίνουν πως το αποτέλεσμα είναι πολύ cringe ;»

Σκέφτομαι την πρώτη φορά που ψήφισα και προσπαθώ να θυμηθώ πως ένιωθα. Το είχα πάρει πολύ σοβαρά. Διάβασα. Ενημερώθηκα. Τσακώθηκα με το μπαμπά μου… Νόμιζα πως με την ψήφο μπορούμε να αλλάξουμε και να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο…