Το Στίγμα της εβδομάδας

Είμαι στο τρέξιμο (οι συνήθεις καθημερινές, ενίοτε ψυχοφθόρες διαδρομές) και στο απέναντι πεζοδρόμιο βλέπω την γιαγιά…
Απολαμβάνει τον ήλιο στον καθιερωμένο πρωινό της περίπατο (που δεν τον… διαπραγματεύεται παρά τα 90+ χρόνια της! )
Την πλησιάζω αθόρυβα και της σκάω ένα φιλί στο μάγουλο.
Φωτίζεται το πρόσωπό της ( μ’ εκείνο τον τρόπο, ξέρετε, της αληθινής αγάπης) και μ’ αγκαλιάζει σφιχτά!
«Πάμε να σου ψήσω καφέ» μου λέει
Σκέφτομαι ότι έχω «βαρύ» πρόγραμμα κι ότι ο καφές σήμερα είναι …πολυτέλεια.
Αλλά…
Κάτι η αγκαλιά, κάτι το βλέμμα και με… ακούω να απαντώ (κόντρα στη λογική) «πάμε να πιούμε έναν στα γρήγορα»
Και πάμε…

Κι ενώ ο καφές ψήνεται η γιαγιά αρχίζει τις ιστορίες. Τις λατρεύω αυτές τις ιστορίες!
«….να το θυμάσαι αυτό. Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή. Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει Θεός . Όπου υπάρχει αγάπη…», καταλήγει.

Την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό. «Που το διάβασες αυτό γιαγιά? Είναι πολύ όμορφο!»
«Δεν το διάβασα παιδάκι μου. Ή μάνα μου, μου τα έλεγε όταν ήμουν μικρή»
Λιγοστά τα γράμματα που ξέρει η γιαγιά. Υποθέτω ακόμα λιγότερα η προγιαγιά…
Σοφές ωστόσο…
Χτυπάει το τηλέφωνο. Απαντώ. «Γιαγιάκα πρέπει να φύγω»
«Στην ευχή μου παιδάκι μου»

Επιστρέφοντας στο γραφείο σκέφτομαι τα λόγια της. Κάπου τα έχω διαβάσει…
Και ναι!
Μαχάτμα Γκάντι: « Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή»
Και πάλι ναι!
Σιντάρντα Γκωτάμα: «Όπου υπάρχει πίστη, υπάρχει αγάπη
Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ειρήνη
Όπου υπάρχει ειρήνη, υπάρχει αλήθεια
Όπου υπάρχει αλήθεια, υπάρχει ο Θεός
Όπου υπάρχει ο Θεός, υπάρχει ευδαιμονία»
Αχ βρε γιαγιά! Είχες δεν είχες μ’ έστειλες πάλι!
(το έγραψα το Νοέμβρη του 2017)
****
Η γιαγιά Αργυρώ μύριζε Ελλάδα – η ζωή άλλωστε την είχε ταξιδέψει πολύ. Μας οδηγούσε  στις ρίζες, σε ό,τι αυθεντικό έμεινε από αυτό, που λέμε γνήσια ελληνική ψυχή και λεβεντιά.
Ήταν η Ελληνίδα, που η ψυχή της έχει δύναμη, στέκεται στα πόδια της, χαμογελάει και αγωνίζεται να ξεπεράσει τη σκληρή πραγματικότητα.
Μια αγέραστη ψυχή.
Ένα σπάνιο μυαλό.
Μια γιαγιά που μοιραζόμαστε βιβλία.
Που απήγγειλε Κορνάρο από μνήμης…
Μαζί φτιάξαμε το πρώτο μου μπριαμ (μην γελάτε).
Ατελείωτες οι ιστορίες δίπλα στο τζάκι (θα τις γράψω κάποια στιγμή. Της το έχω υποσχεθεί).
Και τι δεν είχε ζήσει αυτή η γυναίκα.
Όμορφα, άσχημα, δύσκολα…
Πόνο πολύ.
Χαρές πολλές.
Λίγο μετά τα 90 κουράστηκε: ” με ξέχασε ο Χάρος ” έλεγε γελώντας…
****
Νύχτωσε γιαγιά…
Οι θύμησες και οι συμβουλές σου θα μας συντροφεύουν.

Υ.Γ.

Άλλο κείμενο είχα γράψει για το σημερινό Στίγμα.
Αλλά όπως καταλαβαίνετε…