Αποδράσεις

Βροχίτσα: Μια ιστορική κοινότητα (PHOTOS)

broxitsa_2.jpg
Ακούστε το άρθρο

Η τοπική κοινότητα Βροχίτσας είναι ένα πανέμορφο χωριό που βρίσκεται 8 χιλ. από την πρωτεύουσα του Νομού Ηλείας. Είναι ένα χωριό που, σύμφωνα με τις αναφορές, δημιουργήθηκε το 1850 και το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων ήρθε από τα Μαγούλιανα της Αρκαδίας. Το όνομά της η τοπική κοινότητα Βροχίτσας το πήρε σύμφωνα με την παράδοση από μια πηγή που ανάβλυζε με την μορφή σταγόνων βροχής και έτσι ονομάστηκε Βροχίτσα. Σήμερα η Βροχίτσα απαριθμεί περίπου 450 κατοίκους οι οποίοι είναι φιλόξενοι και νοικοκυραίοι.

«Οι πρόγονοί μας τα πήγαν πολύ καλύτερα από εμάς τους νεότερους και το λέω αυτό γιατί σαν αρχή τους είχαν το εμείς και όχι το εγώ», ανέφερε ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, Δημήτρης Δημητρουλόπουλος.

Πολλοί Βροχιτσάνοι, όπως επεσήμανε ο κ. Δημητρουλόπουλος, πήγαν μετανάστες στην Αμερική στον Καναδά, στη Γερμανία και όχι μόνο και διέπρεψαν με την εργασία τους αλλά και με την αξία τους. «Ίδρυσαν σύλλογο, μάζευαν από το υστέρημά τους χρήματα και έφτιαξαν το μεγάλο κτήριο που δεσπόζει στο χωριό και λειτουργεί ως ξενώνας, με την νοσταλγία να έρχονται αυτοί και τα παιδιά τους να μένουν λίγες ημέρες στο χωριό τους. Αυτό δεν επετεύχθει και σήμερα φιλοξενεί το Χαμόγελο του Παιδιού», σημείωσε.

Η μεγάλη πλατεία του χωριού με την μεγαλοπρεπή εκκλησία της Αγίας Τριάδος ιδρύθηκε το 1950 και ολοκληρώθηκε με χρήματα των ανθρώπων της τοπικής κοινότητας οι οποίοι ζούσαν στην Αμερική και την Αθήνα.

Μάλιστα, λέγεται από τους παλιούς ότι ο αείμνηστος επικεφαλής του συλλόγου Αμερικής Κωστής Κοτσιλίμπας για να παρακινήσει τους χωριανούς να προσφέρουν κι αυτοί χρήματα είπε πως «όσα χρήματα μαζέψει όλο το χωριό, οι σύλλογοι Αμερικής και Αθηνών θα προσφέρουν τα τριπλάσια» και έτσι οι νεότεροι του χωριού σήμερα, καμαρώνουν, γεύονται και απολαμβάνουν τις ομορφιές του χωριού τους. Την εκκλησία, την πλατεία, το ιατρείο, τον ξενώνα, το γήπεδο και όχι μόνο.

«Ακόμα και σήμερα τους ευχαριστούμε εμείς οι νεότεροι με την προσδοκία να τους μοιάσουμε γιατί στο μέλλον θα μας δικάζουν οι αγέννητοι», σημειώνει ο κ. Δημητρουλόπουλος.

Αρκετά προβλήματα – χωρίς σχολείο

Η Βροχίτσα από τον «Καποδίστρια» και στη συνέχεια με τον «Καλλικράτη», όπως επεσήμανε ο πρόεδρος του χωριού, έχει πάρει σήμερα την κατιούσα. Για πρώτη χρονιά φέτος μετά από πολλές δεκαετίες, το Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο σταμάτησε να λειτουργεί. «Άλλα μας υποσχέθηκαν και άλλα έκαναν. Μας είπαν όταν κατάργησαν την κοινότητα ότι δύο φορές την εβδομάδα ο γραμματέας του δήμου θα είναι στο χωριό μας, μας είπαν ότι ο ανταποκριτής του ΟΓΑ και του ΕΛΓΑ θα έρχεται μια φορά την εβδομάδα στο κοινοτικό γραφείο του χωριού για εξυπηρέτηση των κατοίκων, δεν έγινε ποτέ όμως κάτι με ότι αυτό συνεπάγεται. Η δημοτική αρχή έχει υποβαθμίσει τα τοπικά συμβούλια και κατ’ επέκταση τον τοπικό πρόεδρο, γραμματειακή υποστήριξη δεν παρέχει στο τοπικό συμβούλιο αν και επίσημα το έχουμε ζητήσει. Για να αλλάξουμε καμένες λάμπες στο δημοτικό φωτισμό κάνουμε το αίτημά μας προφορικά, τηλεφωνικά και στο τέλος εγγράφως και όποτε κι αν έχει ο δήμος λάμπες ζητάμε είκοσι και στέλνουν δέκα. Το ίδιο γίνεται και με τα μηχανήματα του δήμου. Τα ζητάμε για τρεις ημέρες τα στέλνουν μία. Έχουμε ποτάμια βουλωμένα αγροτικούς δρόμους κατεστραμμένους χαλίκια δεν πέσανε και σε είκοσι μέρες αρχίζει το μάζεμα της ελιάς. Πώς θα πάμε στα χωράφια μας;», καταλήγει ο κ. Δημητρουλόπουλος.

Δίπλα τους το Χαμόγελο του Παιδιού

Από το 2010 η τοπική κοινότητα Βροχίτσας φιλοξενεί στον μεγάλο ξενώνα που διαθέτει το σύλλογο «Χαμόγελο του Παιδιού». Το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου τιμώντας την φιλοξενία που τους παρέχει η τοπική κοινότητα και με μπροστάρη τον ταμία, Γιάννη Λαμπρόπουλο, κατάφερε με χορηγίες από όλη την Ελλάδα και με σωστές παρεμβάσεις, όπως σημειώνει ο κ. Δημητρουλόπουλος, να κάνει παρεμβάσεις στον ξενώνα (ελαιοχρωματισμούς κλπ) ώστε να φιλοξενηθούν τα παιδιά του Χαμόγελου.

«Την ευθύνη για την συντήρηση της πλατείας, του γηπέδου και όχι μόνο, την έχει η δημοτική αρχή. Εάν δεν μπορεί ή δεν θέλει η δημοτική αρχή να κάνει έργα που τα χρειαζόμαστε τουλάχιστο να συντηρήσει τα υπάρχοντα που με κόπο και αγάπη δημιούργησαν οι σύλλογοι του χωριού μας. Εμείς ως τοπική κοινότητα εισήλθαμε στον Καποδίστρια χωρίς χρέη», σχολίασε ο κ. Δημητρουλόπουλος.

Άφοβος Βροχίτσας

Η ποδοσφαιρική ομάδα με την ονομασία Άφοβος Βροχίτσας, ιδρύθηκε το έτος 1969 και μάλιστα αποτελεί από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ηλείας (ΕΠΣΗ). Η «αιτία» ίδρυσης της ομάδας ήταν ένας κάτοικος του χωριού, ο Αναστάσιος Περσιμιτζής, ο οποίος λάτρευε το ποδόσφαιρο και ήταν για πολλά – πολλά χρόνια ποδοσφαιριστής της ομάδας. Ο Άφοβος έπαιξε πολλά χρόνια στην Α κατηγορία διαλύθηκε για δεκαπέντε χρόνια και έχει ξαναϊδρυθεί τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε τότε στην Γ κατηγορία ενώ τώρα έχει φτάσει στην Β κατηγορία. Ωστόσο όπως ανέφεραν παράγοντες της ομάδας, παίκτες, αλλά και φίλαθλοι, δεν υπάρχει καμία βοήθεια από τον δήμο στο ζήτημα συντήρησης του γηπέδου. Ένα γήπεδο το οποίο στηρίζεται και λειτουργεί αποκλειστικά με δαπάνες των κατοίκων και του τοπικού συμβουλίου όπως και της διοίκησης της Ομάδας τόσο της τωρινής όσο και της προηγούμενης.

Η εφ. «ΠΑΤΡΙΣ» και ο πρώτος λινοτύπης

Στην Βροχίτσα, κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού, βρήκαμε, έναν άνθρωπο, ο οποίος ζει στο χωριό εδώ και 83 χρόνια. Ο Τριαντάφυλλος Ξένος, δεν είναι μόνο ένας αγαπητός κάτοικος της Βροχίτσας, αλλά είναι και από τους πρώτους λινοτύπες της εφ. «ΠΑΤΡΙΣ». Ο ίδιος θυμήθηκε τα χρόνια της κατοχής και λίγο αργότερα που ο αείμνηστος Λευτέρης Βαρουξής, τον πήρε στην «ομάδα» του, στην αγαπημένη οικογένεια της «ΠΑΤΡΙΣ», τον δίδαξε και τον «σμίλευσε».

«Εμείς την βγάζαμε την εφημερίδα τότε με τέσσερις σελίδες. Ξεκίνησα το 1965 εκεί ως λινοτύπης. Γράφαμε σε μεγάλες μηχανές τα γράμματα τότε. Πατούσαμε πλήκτρα και έπεφταν τα γράμματα. Και στη συνέχεια αποτυπωνόταν στο μέταλλο το γράμμα. Όλες οι λέξεις στην καθαρεύουσα. Η εφημερίδα Πατρίδα τότε ήταν στην πλατεία του Πύργου και με βρήκε τότε ο αείμνηστος Λευτέρης Βαρουξής εδώ στο χωριό που ήρθε ανήμερα των Θεοφανείων και από τότε εργαζόμουν εκεί. Τότε δεν ήξερα την δουλειά. Αλλά την έμαθα με τον καιρό», θυμάται ο κ. Ξένος.

ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΓΙΑΚΟΥΜΕΛΟΥ

giakoumelou@gmail.com

Όλη η επικαιρότητα