Αρθρογραφία

Ύστατος αποχαιρετισμός στην καλή  Ελληνίδα και καθημερινή «άγνωστη» Ηρωϊδα της διπλανής μας  πόρτας Μαρία Στεφανοπούλου

Το τελεταυτίο αντίο σε μια αληθινή και αυθεντική  «Μητέρα» την   αείμνηστη  Μαρία Κατσάπη, το Γένος -Ναπολέοντος – Στεφανοπούλου – Παπουτσή.
Ακούστε το άρθρο

*«Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται…»

Θεία μου ταλαιπωρημένη και χιλιοπονεμένη στα δάκρυα πνιγμένη…

Μητέρα μας Αγαπημένη… Σε ευχαριστούμε για όλα! Σε ευχαριστούμε για όσα μας προσέφερες. Σε ευχαριστούμε για όσα μας έδωσες…

Σε ευγνωμονούμε για κάθε θυσία…

Σε ευχαριστούμε για όσα υπέμεινες…

Θεία μου έφυγες πλήρης ημερών. Αιφινιδιαστικά. Αλλά, Δόξα τω Θεώ,  έφυγες ήρεμη. Κοιμήθηκες. Καθ’ οδόν προς την 8η δεκαετία της επίγειας ζωής σου. Έφυγες  ξημερώματα Τετάρτης 18 Ιανουαρίου 2023.  Στα 87 έτη. Γεμάτη βιώματα. Πόνο και δάκρυα. Με  ταλαιπωρία  και πάρα  πολλές εμπειρίες. Ζυμωμένη με χαρές και λύπες. Λύπες και δάκρυα,  πόνο και ξανά πόνο βουβό… χαρμολύπες και ανείπωτο πόνο… πόνο στα δάκρυα πνιγμένο… Όμως ο Θεός ήταν και είναι πάντα εκεί πανταχού Παρών και τα πάντα πληρών… Και έβλεπε και άκουγε και γνώριζει τα μύχια και τα ύστερα της κάθε ψυχής και έχει το σχέδιο για τη Σωτηρία της κάθε ψυχής και έτσι και για την δική σου Ψυχή είχε το δικό του Σχέδιο… Γιατί και έβλεπε… και γνώριζε… και το άδικο έβλεπε… εν πολλοίς αλλά και το «δίκαιο» όσο δίκαιο ήταν εν ολίγοις… και επ ολίγων… και δι ολίγους… εί,  και ή  μη μόνον δι αυτόν..  τον έναν… του  ενός ανδρός… και με την εις Κύριον εκδημία σου ευχόμεθα και προσευξόμεθα  να  κλείσει ο κύκλος της αδικίας… ο κύκλος  του πόνου… ο κύλος της πίκρας και των οδυνών…  ο κύκλος των δκαρύων…

Ο έχων ώτα ακούει..ακουέτω… και το  άδικο μη πράττειν… εις το μέλλον και το διεινεκές το άδικο να παύσει. Ο έχων ώτα ακούει ακουέτω…

Θεία μου και Μητέρα μας

Δυστυχώς οι συνθήκες ακόμα και στο ύστατο χαίρε, την ημέρα της εξοδίου ακολουθίας στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Νεοχώριο Κυλλήνης την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου, δεν επέτρεψαν, χωρίς αιδώ… χωρίς εντροπή να σε αποχαιρετίσουμε όπως θα σου άξιζε…  όπως σου έπρεπε… όπως ήθελες και επιθυμούσες έστω με δυο λέξεις Αγάπης και ευγνωμοσύνης για όσα έκαμες για εμάς και όσες θυσίες υπέμεινες για να μας προσφέρεις ότι θα προσέφερε μια αληθινή Μητέρα…

Οι συνθήκες την τελευταία ημέρα στο τελευταίο κατευόδιο για την τελευταία σου κατοικία στην γειτονιά των Αγγέλων, σε ηλεκτρισμένη φανερά και έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, δυστυχώς, χωρίς ντροπή, δεν επέτρεψαν να σ’ αποχαιρετίσουμε,  όπως επιθυμούσες  εσύ και ήταν σφοδρή επιθυμία σου να ακούσεις το ύστατο χαίρε από πρόσωπα αγαπημένα σου. Δεν επετράπη να σ’ αποχαιρετίσουμε  όπως και εμείς  θα θέλαμε όλοι εμείς οι κοντινοί και πολύ  στενοί σου εξ αίματος  συγγενείς, το τελευταίο αποκούμπι σου όπως έλεγες, όσοι ακούγαμε τον πόνο και τα βιώματά σου, ειδικά  τα τελευταία χρόνια που μόνη σου παρηγοριά ήταν το καθημερινό τηλέφωνο σε όλους τους κοντινούς σου  συγγενείς. Το τηλέφωνο που έκαμες κρυφά και με φόβο για να διηγηθείς όσα εβίωνες… Πόνος βουβός. Δάκρυα πνιγμένα. Δυστυχώς. Εμείς λοιπόν τα ανήψια σου ο Ναπολέον και ο Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρος και ο Ναπολέον Στεφανόπουλος θέλουμε να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα με κόπο. Μόχθο. Θυσίες. Δάκρυα και πόνο προσέφερες στα δυο «παιδιά σου» όπως μας αποκαλούσες μιας και τα όσα υπέφερες και υπέμεινες επί τέσσερις  και πλέον δεκαετίες σου στέρησαν την δυνατότητα να γίνεις Μητέρα για λόγους πέραν της θελήσεώς σου. Έτσι έπεσες στα βαθιά νερά και αφιερώθηκες στα δυο σου ανήψια που δυστυχώς δεν γνώρισαν οικογένεια. Δεν γνώρισαν Μητέρα. Δεν γνώρισαν πατέρα. Δεν ένιωσαν στοργή πατρική και τρυφερότητα μητρική. Αυτά που ανέλαβες εσύ, χρέος αδαπάνητο προς την οικογένεια σου… τον αδερφό σου Μιχαήλ και την απέραντη αγάπη που προσέφερες χωρίς φειδώ και με πολλές στερήσεις  στον Ναπολέον και τον Αλέξανδρο. Στον Αλέξανδρο και τον Ναπολέον. Ίσα ή όχι μόνον εσύ και ο Θεός Γνωρίζει πολύ καλά και τα κρυφά και τα φανερά… Πάντως αληθώς  προσέφερες. Προσέφερες όσα στερήθηκαν τα δυο αυτά αγόρια ανέλαβες εσύ να τα προσφέρεις:  Στοργή. Τρυφερότητα. Μέριμνα. Φροντίδα. Αγάπη…Χαρά.  Να προσφέρεις τη Χαρά με το παιχνίδι που αγόραζες κρυφά για να μας το φέρεις σαν ήμασταν παιδιά. Το χαρτζιλίκι που μάζευες κρυφά και απόκρυφα σκιασμένη μη μαθευτεί και το έκρυβες για να μας το δώσεις στα εφηβικά μας χρόνια. Κι αργότερα στα χρόνια των σπουδών. Στα χρόνια  των φροντιστηρίων. Στα χρόνια του στρατού. Και ακόμα σαν μεγαλώσαμε και γίναμε πια Πολίτες έτοιμοι στην Κοινωνία των Πολιτών εσύ ήσουν εκεί. Κι ακόμα σαν κάναμε δική μας οικογένεια εσύ ήσουν πάντα εκεί. Και  τότε ίσαμε με το τέλος ήσουν πάντα εκεί. Κρυφά. Με πόνο. Με στερήσεις.  Άγγελος. Ακοίμητη καντύλα. Για εμάς που ένιωθες το  χρέος να σε γεμίζει και την αγάπη να σε κατακλύζει. Κι όταν της πίκρας τα βέλη… από παντού σε πλήγωναν εσύ σαν φιγούρα που ξεπηδά  απο αρχαία τραγωδία ήσουν εκεί και σκέπαζες με τις φτερούγες σου τα δυο σου αγόρια… Τον Ναπολέον και τον Αλέξανδρο. Ίσα ή άδικα μόνον εσύ και ο Θεός γνωρίζει τα μύχια και τα βάθη της ψυχής σου. Νοιαζόσουν για  τον Αλέξανδρο και τον Ναπολέον. Εν αδίκω ή επί δικαίω; Μόνον ο Κύριος Γνωρίζει… Γιατί έτσι ένιωθες το ιερό σου καθήκον. Και μάνα. Και φίλη. Και συμπαραστάτης. Και άγγελος. Ήσουν εκεί και προσέφερες… όσα και όπως μπορούσες. Δίκαια ή άδικα. Ίσα ή όχι μόνον ο Θεός Γνωρίζει…  Έδωσες όμως  Αγάπη. Μέριμνα. Φροντίδα. Γινόσουν ασπίδα. Γινόσουν Φως… Ισομερώς ή μονομερώς μόνον ο Κύριος Γνωρίζει. Εσύ τα μυστικά σου τα πήρες σιμά σου… ενοχές και κρίματα μόνον ο Θεός Γνωρίζει και εσύ… Τώρα έφυγες… Έγινες Φως…

Γινόσουν κεραυνός. Θεία και Μητέρα μας Αγαπημένη σου οφείλουμε πολλά… Σου οφείλουμε την ύπαρξη μας ολάκερη. Σου οφείλουμε άπειρες ευχαριστίες… Έτσι  νιώθουμε έτσι καρτερούμε και ομολογούμε.

Κυρά Μαρία Κατσάπη το Γένος Στεφανοπούλου ηρωίδα της καθημερινότητας και αγία της διπλανής μας πόρτας, γιατί αυτό ήσουν… σαν τις χιλιάδες αγίες και οσίες και μάρτυρες της καθημερινής  ζωής…

Σου οφείλουμε το Είναι και την Ζήση μας ολόληρη γιατί χάρη σε εσένα τις θυσίες τον πόνο και τα δάκρυα σου ανέστησες δυο παλικάρια και τα παρέδωσες στη Κοινωνία,  υπεύθυνους πολίτες. Ώριμους άνδρες.  Έκαμες ότι νόμιζες καλύτερο. Με λίγα ή πολλά.  Με λάθη. Με παραλείψεις. Μα  ήσουν πάντα εκεί. Όρθια. Δίπλα μας. Στο πλευρό μας. Ακόμα και όταν κάναμε δική μας οικογένεια. Ήσουν εκεί. Δίπλα μας. Σου το οφείλουμε. Σου το αναγνωρίζουμε. Έκαμες πολλά…Δίκαια ή άδικα μόνον ο Θεός Γνωρίζει και Εσύ πήρες μαζί σου όλα τα μυστικά σου… Έκαμες πάρα πολλά… και τα πλήρωσες. Με κόπο. Με στερήσεις… Με δάκρυα… Με καταστάσεις ανείπωτες και ανομολογήτες που τώρα στα τέλη και στερνά  του βίου σου εξομολογούσουν διαρκώς, σαν να ήθελες να αποτινάξεις τα βάρη που έκλεινες μέσα στην καρδιά σου  και ακόμα βαθύτερα να καταπνίξεις  τον πόνο και την οργή που είχες συσωρευμένη στην ψυχή σου για όσα βίωσες επί πολλές δεκαετίες… μαρτύρια καθημερινά και στερήσεις για να προσφέρεις… πόνο και δάκρυα. Στερήσεις και αδικίες… Δίκαια ή άδικα ο Κύριος Γνωρίζει… αν αδίκησες… αν αδικήθηκες ο Θεός και Βλέπει και Γνωρίζει και τα δικά σου και των γύρω σου και όλων τα καλά μα και τα κρίματα της Ψυχής του. Ο Κύριος Γνωρίζει γιατί Εκείνος  δεν κρίνει κατά τα ανθρώπινα. Αλοίμονο αν ο Θεός έκρινε  κατά τα ανθρώπινα… αλοίμονο αν ο Θεός έκρινε το Γένος των Ανθρώπων κατά τα ανθρώπινα… αλί και τρις αλί…

Θεία μου και Μητέρα μας αγαπημένη σου αποτίουμε φόρο Τιμής και δημοσίως σου απευθύνουμε το ύστατο χαίρε. Το τελευταίο αντίο με όση Αγάπη μας προσέφερες και ήταν τόση πολύ η αγάπη  που χώρος για πόνο και οργή δεν υπάρχει για όσα πέρασες τόσες δεκαετίες συμβιβασμένη με τον πόνο. Στα δάκρυα πνιγμένη. Στο πόνο μαραμένη. Ήταν τόση η αγάπη που μας έδωσες που δεν άφησε χώρο και χρόνο για να απαντηθούν οι τόσες προκλήσεις ακόμα και την ώρα που εσύ έφευγες για την άνω Ιερουσαλήμ. Ήταν τόση η Αγάπη και η τρυφερότητα που προσέφερες που δεν άφησε χώρο και χρόνο για να υπάρξει ανταπόδωση σε όσα δεινά βίωσες. Θεία μας και Μητέρα μας, ακόμα και από τα λάθη… τις παραλείψεις… τις συναισθηματικές υπερβολές σου σήμερα όσο ξεμακραίνει η εικόνα σου και παίρνει το χρώμα του ουρανού τόσο μας δείχνεις ότι αυτή η Ιώβειος υπομονή σου σε όσα δύσκολα και τραγικά  εβίωσες τόσα χρόνια, αφανής ηρωϊδα της ζωής και της καλοσύνης,  εμάς μόνον ένα δίδαγμα μας αφήνουν ως κληρονομιά: Περίσκεψη. Περισυλλογή. Αυτοκριτική. Σύνεση. Σοφωροσύνη. Υπομονή και Αγάπη.  Δόσιμο και «θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμένο καρδία καθαρά κτίσον εν εμοί»…

Αυτά  μας εδίδαξες με την ανεξάντλητη Ιώβειο υπομονή σου όσα χρόνια στάθηκες όρθια τιμώντας το σπιτικό σου. Τον άντρα σου. Την οικογένεια που δεν κατάφερες να ολοκληρώσεις με δικά σου φυσικά  εξ αίματος  παιδιά. Αυτά μας δίδαξες με  την συνεργασία και την Αγία φιλοξενεία που έδωσες σε όποιον τίμησε το σπιτικό σου επί τόσες δεκαετίες δίπλα στο σύζυγο σου Νικόλαο Κατσάπη. Φιλοξένειες και προσφορά προς όλους. Χωρίς διακρίσεις. Χωρίς διαχωρισμούς. Θυσία γινόσουν για όλους. Μα χρόνο και χώρο για σένα δεν άφηνες γιατί η πληρότητα που σου προσέφερε αυτό το δόσιμο που πήρες μυστική οικογενειακή κληρονομιά από την αείμνηστη μητέρα σου Αγαθή Στεφανοπούλου, δεν άφηνε κενά ούτε και περιθώρεια.  Θεία μου και Μητέρα μας, ηρωίδα  της κρυφής καθημερινότητας μας,   αυτό είναι το στερνό αντίο που οι συνθήκες δεν επέτρεψαν να σου αναπέμψουμε την ημέρα του κατευόδιου και της εξοδίου σου την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2023. Θεία μου καλό Παράδεισο σε χώρα Ζώντων. Σε χώρα Φωτός… Εν τόπο χλωερό… Εν τόπο αναψύψεως… Ένθα ου λύπη. Ου στεναγμός. Ου πόνος.   Εις οδόν ειρήνης. Κοιμήσου των ύπνο τον αιώνιο μέχρις της συντελείας του αιώνος και ως της Μεταστάσεως και Αναστάσεως εκ  Νεκρών…

Θεία μου και Μητέρα μας. Ο Θεός να σε αναπαύσει. Να σε ξεκουράσει.

Θεία μου και Μητέρα μας ΧιλιοΑγαπημένη σε ευχαριστούμε για όλα!

Θεία μου και Μητέρα μας  Καλήν αντάμωση… Καλό Παράδεισο…


Ο ανηψιός σου Αλέξανδρος

(του αδελφού σου Μιχαήλ υιός, κατά κόσμον και εν τω κόσμο) Στεφανόπουλος  alexstefanopoulos@yahoo.com 

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΙΝΗΣ (ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

Όλη η επικαιρότητα