Αποδράσεις

Δαφνούλα Ολυμπίας: Ένα μικρό αλλά περήφανο χωριό!

Ακούστε το άρθρο

Κάποτε ήταν μια αυτόνομη κοινότητα και οι κάτοικοι ήταν αγαπημένοι μεταξύ τους, όλοι μαζί στο χωριό τους και συντηρούσαν με δικά τους μέσα και χρήματα τα έργα που χρειάζονταν. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, η τοπική κοινότητα Δαφνούλας, έχει ενταχθεί – με τον Καλλικράτη – στην δημοτική ενότητα Ανδριτσαίνης και ανήκει στον δήμο Ανδρίτσαινας – Κρεστένων. Οι κάτοικοι που έχουν απομείνει στο χωριό, παραμένουν όμως υπερήφανοι για τον τόπο τους, που και αυτός τους προσφέρει τα προς το ζην αλλά και μια μοναδικού κάλλους τοποθεσία, που δεν απέχει πολλά χιλιόμετρα από την Ανδρίτσαινα. Σήμερα «ταξιδεύουμε» στην Δαφνούλα, που παραμένει μια κοινότητα η οποία ενδείκνυται για καλοκαίρι και χειμώνα.

Μπορεί η κοινότητα της Δαφνούλας, σήμερα να έχει μόλις 80 περίπου κατοίκους, πριν από πολλά χρόνια όμως, κατοικούσαν εκεί περίπου 300 οικογένειες. Η πανέμορφη τοποθεσία, λίγα μέτρα πιο ψηλά από τον ποταμό Αλφειό, που σου προσφέρει απέραντη θέα, καθώς και τα ψηλά βουνά που την περιτριγυρίζουν αποτελούν το σήμα κατατεθέν, για κάθε έναν επισκέπτη.

Το χωριό της Δαφνούλας, όσο περνούν τα χρόνια, ερημώνει όλο και πιο πολύ, όπως αναφέρουν κάτοικοι της κοινότητας, που έχουν ζήσει από τα πρώτα παιδικά τους χρόνια εκεί. Παλιά, τα μεγάλα πανηγύρια και οι γιορτές είχαν την «τιμητική» τους αλλά σήμερα, κι αυτά έχουν εκλείψει.

«Έχει ερημώσει το χωριό, είναι λίγοι οι κάτοικοι. Εδώ είχαμε από 300 κατοίκους και πλέον και σήμερα έχουμε 80 περίπου. Υπήρχε καλύτερη ζωή εδώ στο χωριό παλιότερα. Υπήρχαν καφενεία – είχαν κόσμο», θυμάται ο δάσκαλος του χωριού που δίδαξε στο δημοτικό σχολείο για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Ο Σωκράτης Παπαγεωργίου, ζει μόνιμα στη Δαφνούλα και θυμάται, μαζί με τους υπόλοιπους μεγαλύτερους κατοίκους της κοινότητας, που επίσης ζουν μόνιμα εκεί, διάφορες στιγμές, ζωντάνιας και αδελφοσύνης μεταξύ τους.

Τα καταφέρνουν

Ακόμα κι έτσι όμως, οι κάτοικοι της Δαφνούλας, δεν το βάζουν κάτω. Συνεχίζουν να παλεύουν για το χωριό τους και σε ότι μπορούν, το δημιουργούν μόνοι τους. Εργάτες γης οι περισσότεροι, καλλιεργούν τα χωράφια τους και με τα χρήματα που βγάζουν συντηρούν τις οικογένειές τους. Όσο για έργα υποδομής, και αυτά τα περισσότερα έχουν λυθεί, όπως αναφέρει ο πρόεδρος της κοινότητας, Λυμπέρης Δογάνης.

«Θεωρώ ότι τα έργα υποδομής τα περισσότερα έχουν λυθεί. Μικροπροβλήματα υπάρχουν και πάντοτε θα υπάρχουν. Ένα έργο που μπορεί να γίνει και το έχουμε προτείνει από την περασμένη τετραετία στον δήμαρχο κ. Μπαλιούκο, είναι να κάνουμε ένα καινούργιο αρδευτικό αύλακα, που θα λύσει πολλά προβλήματα στο χωριό. Είναι για τις καλλιέργειες να πάμε νερό στα χωράφια. Και τώρα πάμε αλλά είναι μικρό και υπάρχουν προβλήματα. Έχει γίνει μια μελέτη πριν περίπου έξι χρόνια και περιμένουμε την υλοποίησή της», αναφέρει συγκεκριμένα ο κ. Δογάνης.

Επιστημονικά μυαλά…

Η Δαφνούλα, εκτός από τα μοναδικά κάλλη της, συγκαταλέγεται στις λίγες κοινότητες της Ηλείας, που από εκεί, έχουν ξεκινήσει την σταδιοδρομία τους αρκετοί επιστήμονες. Παιδιά οικογενειών της κοινότητας, που παρακολούθησαν το σχολείο στον τόπο τους και λίγα χρόνια αργότερα έφτασαν τους στόχους τους! Εισαγγελείς, καθηγητές Πανεπιστημίων και άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων, είναι καταγόμενοι από την Δαφνούλα και εκεί έρχονται κάθε χρόνο το καλοκαίρι. «Μέσα από το σχολείο μας και την περιοχή μας, βγήκαν πολλοί επιστήμονες. Και Εισαγγελέα έχουμε βγάλει και καθηγητές, ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων. Και επιστήμονες αλλά και καλοί άνθρωποι σε χαρακτήρα και επαγγελματίες», θυμάμαι ο δάσκαλος, Σωκράτης Παπαγεωργίου.

Η εκκλησία

Στο κέντρο του χωριού, στέκει αγέρωχα η μεγάλη εκκλησία, ο Άγιος Γεώργιος, που μετατράπηκε σε ενορία Δαφνούλας το 1986. Ο ιερέας του χωριού, που εδώ και εξήντα χρόνια λειτουργεί ως εφημέριος του Ναού, αναφέρει όλα όσα έχουν χαραχθεί στη μνήμη του από τότε μέχρι σήμερα. Παλιά λοιπόν, όπως αναφέρει ο π. Γρήγοριος Παπαγρηγορίου, η κεντρική εκκλησία του χωριού ήταν ο Άγιος Γεώργιος μια ιστορική πέτρινη εκκλησία που βρίσκεται – και παραμένει ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση – κοντά στο σχολείο. Εκεί, επίσης, είναι και το κοιμητήριο της κοινότητας. Όμως, η εκκλησία αυτή, δεν ήταν ενορία, καθώς για πολλά χρόνια η κοινότητα Δαφνούλας, είχε ενορία στην διπλανή κοινότητα, το Σέκουλα.

Η κεντρική εκκλησία του χωριού χτιστηκε το 1993 από τον π. Γρηγόριο Παπαγρηγορίου και σε αυτή βοήθησαν κάτοικοι της περιοχής. Όλοι μαζί έβαλαν το δικό τους πετραδάκι για να λειτουργεί σήμερα και από τότε, ο μεγαλοπρεπής Ναός.

Ο Άγιος Γεώργιος Δαφνούλας, διοικητικά ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Τριφυλίας και Ολυμπίας και, όπως αναφέρει ο εφημέριος, «δέχεται» τις ευλογίες και τη στήριξη του Σεβ. Μητροπολίτη της περιοχής, Χρυσοστόμου. Όμως, εξαιτίας της απομάκρυνσης των κατοίκων από το χωριό, που σήμερα ζουν σε μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας και στο εξωτερικό, έχει επιφέρει και αρκετή μείωση στις θρησκευτικές εκδηλώσεις.

«Εδώ πια είναι ηλικιωμένοι, νέοι δεν υπάρχουν. Αν με ρωτούσατε αν κάνω βαφτίσια ή γάμους θα σας έλεγα ότι τα παλιά χρόνια έκανα 20 βαφτίσια τον χρόνο και τώρα κάνω κάθε δέκα χρόνια μια βάπτιση και αυτή έρχεται από την Αθήνα ή από κάπου αλλού που μένουν οι κάτοικοι. Εδώ πια είναι μόνο ηλικιωμένοι», θυμάται ο π. Γρηγόριος Παπαγρηγορίου και συνεχίζει «Εγώ έκατσα εν ενεργεία πενήντα χρόνια, μετά πήρα σύνταξη, αλλά είδα πως το χωριό μας δεν έχει ιερέα και με παρακάλεσε και η Μητρόπολη και επειδή είναι χωριό μου κάθομαι και το εξυπηρετώ. Στα άλλα χωριά χτυπά η καμπάνα μια φορά τον μήνα, γιατί έχει δύο ή τρία χωριά κάθε παπάς και δεν προλαβαίνει να πάει σε όλα και εδώ στο δικό μας χωριό χτυπά η καμπάνα συνέχεια γιατί το εξυπηρετώ εγώ».

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην κοινότητα της Δαφνούλας, ανήκουν επίσης και δύο οικισμοί, το Παλαιοχώρι και το Χελιδόνι. Και σε αυτούς τους οικισμούς λειτουργούν ξωκλήσια όπως ο Άγιος Αθανάσιος, ο Άγιος Παντελεήμονας και ο Άγιος Θεόδωρος στη Δαφνούλα και στον συνοικισμό Χελιδόνι είναι ο Άγιος Κωνσταντίνος και ένα ξωκλήσι ακόμα ο Άγιος Γεώργιος στο Παλιοχώρι.

Ιστορικά μνημεία

Ένα από τα πανέμορφα μνημεία της περιοχής της Δαφνούλας, είναι η πέτρινη βρύση που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού. Η βρύση αυτή σήμερα αναγνωρίζεται ως «Τρανή Βρύση» και εκεί κάθε επισκέπτης απολαμβάνει το πηγαίο κρυστάλλινο νερό της αλλά και το πανέμορφο τοπίο, αφού είναι περιτριγυρισμένη από πλατάνια. Πλατάνια που όπως αναφέρεται ζουν στο σημείο για εκατοντάδες χρόνια. Επίσης, ακόμα ένα ιστορικό μνημείο της περιοχής είναι η πρώτη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που χρονολογείται από το 1870. Το σημείο που είναι χτισμένη (μέσα στο κέντρο του χωριού), διαθέτει μια μοναδική θέα στα βουνά ενώ η θέση της «ταξιδεύει» το μάτι σε όποια γωνιά κι αν κοιτάξεις.

Ανάγκη έργων

Αυτή την στιγμή εκείνο που ζητούν οι κάτοικοι είναι η επέκταση του παραποτάμιου δρόμου ο οποίος πρέπει να φτάσει μέχρι τα δύο χωριά Μάτεσι και Θεισόα. Το πρόβλημα με το αρδευτικό δίκτυο επίσης αποτελεί χρόνιο αίτημα και γι’ αυτό, όπως τονίζουν οι κάτοικοι, περισσότερο θέλουν την στήριξη της Πολιτείας για τα κτήματά τους στον Κάμπο.

«Δεν έχουμε πολύ καλό αρδευτικό και παράγουμε τριφύλλια, καλαμπόκια και ελαιόδεντρα. Η Πολιτεία πρέπει να κοιτάξει τα πρωτογενή προϊόντα, την αγροτιά και να μην προσπαθεί και με τους νέους δασικούς χάρτες που είναι πρόβλημα να παίρνουν τα κτήματα από τους παραγωγούς που παράγουν. Αλλά θεωρώ πως ακόμα και κάποιος που παράγει έστω και για οικογενειακές του ανάγκες πιστεύω πως είναι συν στο Κράτος γιατί αυτός ο άνθρωπος είτε πουλάει είτε κρατάει την παραγωγή του πληρώνει κανονικά τους φόρους του», αναφέρει ο πρώην πρόεδρος της αυτόνομης κοινότητας, Γιώργος Κακκάς.

Δείτε Φωτογραφίες

Όλη η επικαιρότητα